Gisteren kreeg ik een stokje. Zult u zeggen dat is ook een cadeau van niks, maar dit was geen gewoon stokje. Het heette Puur Matatabi. Dat was dus het merk. Zo’n stokje was voor de ontspanning en het fijne gevoel.

Nou dat leek mij wel wat.

Ik rook aan het stokje en meteen wist ik dat er iets mee was. Alleen wat? Ik meer ruiken. Het deed me niet zo veel.

Toen probeerde ik met het stokje te rollen, nog meer dan op de film staat. Dat was heel even leuk. En toen gooide ik het in de lucht, zo tik met mijn voorpot en dat deed ik nog een paar keer.

Ik bedoel, aan mij lag het niet.

Want ik voelde niet dat gevoel dat ik voel als het leuk of spannend of fijn is. Dat je door wil en nergens anders meer aan kunt denken. Ik deed wel mijn best maar dat was:

• omdat het nieuw was en ik had best belangstelling
• die geur begreep ik niet
• mijn vrouw deed zo blij over die stokjes dus dan blijf je als huiskater proberen

Het was bijna per ongeluk maar het stokje raakte kwijt. Ik zag het niet meer. Van de opluchting miauwde ik. En toen zei mijn vrouw: “Er zaten twee stokjes in het zakje, Bert.”  Ja hoor, had ik weer een stokje. Dat heb ik laten liggen.

Aan het einde van de dag waren we het erover eens, dat ik never nooit meer zo’n stokje hoefde. Doe mij maar groen spul.