Lentekriebels in mijn kop. Als u mij kent dan weet u dat ik best een rustige jongen ben. Ontspannen bankhangen, zonnen en lang aaien, daar hou ik van. Maar gisteren kreeg ik opeens lentekriebels.
Ik wist geeneens dat het zo heette. Er gebeurde iets met mij, iets geks dat toch ook fijn was.
Spelen
Het begon er misschien mee dat ik eerder het lintje weer ontdekte. Het lag waar het altijd lag maar ik zag het en voelde meteen daar kan ik iets mee. Dus ik spelen. Gek doen. Rollen, een beetje springen, heen en weer, happen en bijten, en ik won elke keer van het lintje. Dat is een superfijn gevoel. Vroeger noemde mijn vrouw het speltherapie, omdat ik er zelfvertrouwen van moest krijgen.
Rennen
En gisteren ik weet niet wat het was. Opeens rende ik door het huis, heen en weer, en soms miauwde ik gewoon ergens heen, en soms hing ik opeens aan de muur met mijn nagels.
Ergens ver weg hoorde ik mijn vrouw vragen wat er aan de hand was en of ik in orde was en hoe lang het nog door ging. Daar kon ik even niks mee, met die vragen. Wat ik was dus bezig met iets waarvan ik niet eens begreep waarom het moest.
Ik voelde me wild en sterk en atletisch. Er was iets in me en dat moest er meteen uit. En het was het allerbelangrijkste dus ik moest gewoon meedoen, en ik voelde me super-Bert.
Kriebels
Opeens was het over. Het rare fijne gevoel was weg. Rennen hoefde niet meer. Toen stond ik in de huiskamer en ik keek om me heen en dacht wat moet ik nou.
“Dat zijn lentekriebels, Bertje,” zei mijn vrouw. “Je bent ook al flink aan het verharen. Dus het is normaal, en je kunt er het beste aan toegeven. Als je moe bent, ga je gewoon even slapen.”
Dat heb ik dus gedaan. Ik sliep heel erg diep en toen ik wakker werd, scheen de zon. Ik vind de lente fijn, en soms ook raar.
Oooooh dat heb ik ook soms. Dan denk ik huh? En dan gaan mijn oortjes in mijn nek en bammm ik ga rennen. Dan moet je het personeel zien. Ze durven zich geen centimeter te bewegen want ik ga rrroetsj rrroetsj flits. En dan ga ik met veel kabaal op de hoge stoel en ga dan een liedje uit de lion king zingen. Dan plof ik van de stoel af,ren nog 1 keer en dan ben ik moe.
Katrien weet je wel zeker dat je zestienplus bent?! Je rent als een jong poesje met je oortjes in je nek, en dan nog zingen ook, hoe het kan snap ik niet.
Ik weet ook niet hoe dat kan bertje. Ik ben echtjeswaar 16 jaar.
Ik voel me jong. Personeel zegt ook soms van gedraag je naar je leeftijd madam. Maar…maar….maar dat doe ik!!!! Kijk….ik ren niet de hele dag hoor,dat zou gek zijn.
Lieve Kartientje, wat geweldig van je. Je interview was ook al zo leuk. Leeftijd vinden wij een getal ,gewoon lekker genieten hoor