Precies een week nadat ik op mezelf ben gaan wonen kreeg ik een eigen Feestboekpagina, omdat er anders binnen een jaar een hele boekenplank vol met fotoalbums zou staan te verstoffen.
Als al m’n foto’s al in een album terecht zouden komen, want de kans was ook groot dat er na een poosje hele stapels foto’s los door het huis zouden liggen omdat er gewoon te weinig tijd was om ze allemaal in te plakken. Want er moest natuurlijk ook nog veel ontdekt, gespeeld, geknuffeld, opgevoed en geaaid worden. O, en er moesten natuurlijk ook nog brokjes verdiend worden door m’n personeel, en ze gingen ook nog regelmatig de deur even uit op jacht naar m’n eten. Dus ook zij hadden het al drukdrukdruk genoeg. En ik zag het zelf niet zitten om elke week met een grote tube fotolijm de resultaten in de albums te moeten plakken.
M’n moeder had, toen ik nog met m’n broertjes en zusjes bij haar woonde, wel ‘s gemauwd dat haar personeel alles digitaal deed. Ik zag haar wel ‘s met hun achter een schermpje zitten om plaatjes te kijken, en dat leek me eigenlijk ook veel handiger. Want papier is om te scheuren, of om er propjes van te maken en mee te spelen. Toch?
Schrijver
Heel eerlijk gemauwd, toen ik eindelijk uit huis ging om op mezelf te gaan wonen, dacht ik helemaal niet aan foto’s of leptops. Ik had m’n personeel uitgekozen omdat ze lief waren, heel goed konden knuffelen en lekker rustig waren. Er werden wel genoeg foto’s en filmpjes van me gemaakt hoor, met dat ding waar ze ook hele gesprekken mee hadden. Maar om nou op zo’n klein schermpje samen alles te bekijken was toch net effe wat anders.
Ik was dus wel een beetje bang dat ik het verkeerde personeel had gekozen als ik een carrière als schrijver wilde beginnen, totdat ze na een paar dagen met een leptop binnen kwamen. Speciaal voor mij.
Nou, je snapt dat ik gelijk op de stoel ging zitten om de eerste resultaten samen te bekijken. Urenlang zaten we achter m’n leptop, en ‘t was moeilijk kiezen uit zoveel foto’s en filmpjes. Maar ja, ik wilde toch ergens beginnen…
Feestboek
Ik ben maar gewoon een eenvoudige Lissense boerderijkater, die zelf nog geen letter op de leptop kon intikken omdat de toetsen toen al te klein waren voor m’n kittenpootjes. En dat is nu ik groterder ben gegroeid nog veel moeilijker geworden. Laat staan dat ik verstand heb van leptops en daarbij, ik mauwde eigenlijk alleen maar tegen m’n eigen personeel omdat m’n moeder altijd gemauwd had dat ze je dan beter konden begrijpen als je iets wilde vertellen. Nou, die van mij dus écht niet hè!
Gelukkig zagen ze aan m’n kop, m’n staart en m’n hele lijf daar tussenin ook al snel wat ik ergens van vond, en zo hebben we de eerste dagen samen m’n Feestboekpagina gevuld. Maar na een tijdje werden ze er steeds beterder in om m’n mauwen te snappen en begonnen ze zelfs terug te mauwen. In het begin deed ik nog wel moeite om hun spellings- en gramaticafouten te verbeteren, maar daar ben ik inmiddels mee opgehouden. Onbegonnen werk, al doen ze echt wel hun best, hoor.
Blog
Intussen kreeg ik steeds meer vrienden op Feestboek, en merkte ik dat schrijven echt heel erg leuk is. Veel leukerderder dan een album met alleen maar foto’s op de boekenplank. En een stuk gemakkelijker om terug te kijken.
Het zal een week of drie voor m’n eerste verjaardag zijn geweest toen ik van de wereldberoemde en wijze schrijver Bert een uitnodiging kreeg om op zijn site de zaterdagblog van mijn vriend Bram over te nemen. Bert had mijn Feestboekpagina gezien en dacht wel dat ik dat zou kunnen. Echt, ik heb een paar dagen als een kat met zeven staarten door ‘t huis gelopen, zo trots was ik. Al vond ik het ook best wel spannend hoor, want lieve wijze Bram was natuurlijk al jarenlang een ervaren schrijver van blogs. En daar kwam ik dan, als kittenkatertje met alleen maar een Feestboekpagina, tussen zes andere doorgewinterde schrijvers op een echte site. Maar het voelde als een warm bad, en ook dankzij Bert en Bram heb ik heel veel lieverds leren kennen. Allemaal vrienden voor het leven en voorbij de Regenboogbrug en weer terug…
Vrienden
Dit jaar ga ik m’n tweede jaar in als blogger en als Feestboeker. En ik heb het nog steeds enorm naar m’n zin, al vergeet ik soms te kijken of er nog reacties op m’n blog staan om te beantwoorden. M’n personeel heeft een dag of twee de melding voor post aangezet, maar toen stroomde hun mailbox helemaal over met alle reacties die ook op andere blogs binnenkwamen. Dus die hebben ze toen maar weer uitgezet, want ze zagen door de bomen ‘t weiland niet meer.
En ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet elke dag iets op Feestboek hoef te schrijven, want de vrienden die ik daarop heb zijn hele lieve vrienden die zelf soms ook andere belangrijke dingen te doen hebben.
Omdat het leven gewoon verder gaat als de leptop dichtgeklapt is, maar we weten elkaar altijd weer te vinden. En dat is heel belangrijk, weet ik nu. Want samen delen is samen vermenigvuldigen, en zo maken we onze wereld samen elke keer weer een beetje mooier.
Stevige poot en zachte kopjes,
Joep
Lieve vriend Joep,
Door jouw feestboek ben ik aan mijn vrienden gekomen. Jij kreeg altijd zoveel reacties en ik schreef toen in mijn reactie dat ik bijna geen vrienden had en toen heb jij een oproep voor mij gedaan op jouw feestboek, weet je dat nog? Ik heb nu ook veel vrienden en dat vind ik leuk en gezellig. Ook jouw blog vind ik zo fijn om die op zaterdag samen met mijn vrouwtje te lezen. Ik vind je een wijze kater trouwens dat was je ook al toen je nog een kitten was.
Ik vind dat je ook alles zo goed en mooi kan vertellen. Vrouwtje en ik🐈⬛ hopen dat we nog lang op zaterdag je blog mogen lezen.
Lieve groet van mijn vrouwtje en mij🐈⬛ ook voor je bedienden.
Lieve Figo,
Ja, dat weet ik nog wel hoor! Ik kwam het bericht laatst nog tegen toen m’n personeel en ik door Feestboek aan het rollen waren, en wat fijn dat je toen nog meer vrienden hebt gevonden!
Dank je wel voor de mooie complimenten, ik hoop nog heel lang door te gaan met bloggen!
Dikke knuffels terug vriend, ook voor je vrouwtje en ze komen ook van m’n personeel! 😽🐾
Hoi Joep,
Wat ben je toch een mooie katerman geworden, je leert snel en je schrijft ook super leuk.
En ik vind het echt kei leuk dat we vrienden zijn op feestboek, ik geniet altijd enorm van je verhalen en avonturen.
Ga vooral zo door Joep, je kan het echt super.
Pootje van Tommy!
Hoi Tommy,
Ik ben ook blij dat we vrienden zijn, ’t is net alsof ik je al m’n hele leven ken…
En dank je wel voor je lieve letters, ik ga er gewoon van blozen!
Nu ’t winter is beleef ik niet zo veel want eerlijk gemauwd vind ik ’t veuls te koud buiten, en ik hou niet van koud… 😹🐾
Hoi Joep,
Wat een ukkie was je toen nog hé??
En dan zo’n grote taak krijgen…….je personeel nog alles goed leren en verhalen maken!!!
Maar je hebt het goed gedaan hoor, wij zijn trots op je!!!
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Lieve allemaal,
Tsja, ’t was best wel even een stevige kauwstick om m’n personeel goed te trainen, maar ’t is over ’t algemeen best goed gelukt… Alleen met 2e en 3e keer ontbijt, lunch en diner wil ’t nog steeds niet lukken, want dan zeggen ze gewoon dat m’n brokjesbak nog niet leeg is…
Verhalen maken lukt gelukkig beter, want die schud ik zo uit m’n poot.
Dank je wel voor ’t compliment!
Dikke knuffels terug, enne, eerlijk verdelen hè…?! 😽🐾
Heeeee lieve vriend Joep, wat een mooie letters heb je gemouwd, en wat een lieve footoos van jau als beebiekitten…, wat was je klein en wat had je grote ooren!, Popje die hier froeger woonde had ook zulke grote ooren als beebie en ook als puuber, maar daarna is hij toch in zijn ooren gegroeid, zo noemen mijn mensen dat, ik ben blij dat jij op de blog bent gekomen, al was het natuurlijk veel fijner geweest als jij EN Brammie, mijn vlinderleeuw, Saame op de blog ferhalen hadden gemaakt, maar je zegt het presies goed: vrienden blijf je voor altijd, ook als iemand een ster is geworden, alleen is het dan anders, maar vrienden zijn vrienden, waar ze ook zijn!!, en vrienden fergeeten elkaar niet, dat kan ook helemaal niet!!, dankjewel voor je letters Joep, ik find ze heel mooi en ik ga er nog over denken, en dat is altijd goed find ik, ik stuur jau en je personeel heeeeeeel veel lieve kopjes, ze zijn van je vriend Kever!!, ik ben onderweg met een rugzak fol snekkies, ik heb een muts op en wanten aan want het is brrrrr…. kaud!, ik tetter als ik bij de achterdeur ben, okee?, tot zo!!
Lieve vriend Kever,
Wat is ’t altijd gezellig als je langskomt, saame snekken met jou is altijd nóg leuker!
Die oren, daar ben ik intussen inderdaad aardig ingegroeid, en m’n snorharen zijn ook niet meer zo kreukelig als toen ik nog klein was.
Het had me kattastisch geleken om samen met Brammie én Bert te blijven bloggen, maar dat kon jammer genoeg niet… Maar vergeten doe ik ze nooit hoor!
Heel veel lieve zachte kopjes terug vriend, ook voor je personeel en ook van mijn personeel, en zaterdagavond kom ik met een rolkoffer vol met snekkies naar jou toe. Kunnen we gelijk even kijken hoe ’t met de Knoeperts in je tuin is… 😽🐾
Lieve Joep, wat heb je weer een mooi blog geschreven, en wat een leuke foto’s van jou als beebiekitten. Pasa en ik hebben er samen van genoten. Fijn is het he om zoveel vriendjes te hebben, zo leuk om de belevenissen van onze vriendjes te lezen. Pasa stuurt jou zachte kopjes en pootjes en ik een zachte knuffel.
Lieve Ina en Pasa,
Tsja, toen ik nog beebiekitten was zijn er al héél veel foto’s gemaakt, die we nu nog wel ’s bekijken op Feestboek…
’t Is altijd leuk om vriendjes te hebben, en ik ben heel blij met iedereen die ik ken. Maar ik kijk wel uit dat er niet teveel ‘meekijkers’ bijkomen die nooit reageren, want dat zijn denk ik niet echt vriendjes… Want met vrienden kan ik belevenissen en gedachten uitwisselen, en da’s altijd leuk en gezellig!
Zachte kopjes, pootjes en knuffels terug! 😻🐾