Nog drie nachtjes slapen, en dan is volgens m’n personeel dit jaar alweer voorbij. Gelukkig komt daar achteraan dan wel weer een heel nieuw jaar, alleen het laatste cijfer van de vier is dan anders. En dat is toch een hele geruststelling.

Het is nu maar één cijfer dat anders wordt. Maar het komt, zoals ik het begrepen heb, ook wel ‘s voor dat er twee cijfers veranderen, en heel erg soms drie. M’n personeel zegt dat zij al zó oud zijn dat ze meegemaakt hebben dat er een keer zelfs álle vier de cijfers op nieuwjaarsochtend anders waren dan de avond ervoor. Maar dat kan ik best moeilijk geloven, want volgens mij drijft m’n personeel soms wel ‘s een beetje over. Ze zeggen ook altijd dat m’n etensbak nog vol zit, terwijl ik zelf dan toch echt de bodem al kan zien…

Meer wereld

Eigenlijk zijn die driehonderdzesenzestig dagen van dit jaar echt wel omgevlogen. ‘t Voelt ook alsof ik al heel veel jaartjes meeloop, terwijl dit pas m’n tweede jaarwisseling gaat worden. Maar er is ook zoveel gebeurd.
Stel je voor, vorig jaar om deze tijd bestond mijn hele wereld uit de slaapkamer, de gang, de badkamer, de zijkamer, de woonkamer en de keuken. En heel veel vensterbanken, waar ik toen al heerlijk kon liggen dutten.
En dat ziet er nu heel anders uit, want aan de andere kant van de vensters bleek nog veel meer wereld te zitten! Zo was er ineens een voortuin, een voorpad en een parkeerplaats, waar enge dingen stonden die tweebeners opslokten en die dan een heel vreemd geluid maakten en uit m’n zicht verdwenen. Ik moest daar niks van hebben, want ik ben ook al drie keer opgegeten door zo’n brommend ding.
Gelukkig kan ik het nog namauwen, omdat m’n personeel erbij was. Want als die in de buurt zijn dan durf ik veel meer dan wanneer ik alleen ben. Maar dat blijft tussen ons hè, want ik heb inmiddels wel een naam hoog te houden in m’n buurt.

Hulp

Al snel leerde ik dat er, behalve een voorkant, ook een achterkant bij m’n huis hoorde. En die was zelfs nog veel leuker, want daar kwamen geen enge dingen die tweebeners opaten. Mijn wereld werd nog groter toen ik eenmaal die achterkant ontdekt had, met een tuin waar de zon bijna de hele dag in scheen, een achterpad om lekker over te rennen, een sloot waar ik m’n eerste zwemles nam en daarachter een heel groot weiland. Al duurde ‘t even voordat ik wist hoe ik daar moest komen, maar toen m’n personeel me had laten zien hoe ik dat kon doen ben ik zelf verder op ontdekkingstocht gegaan. Maar ik zorgde er wel voor dat ik m’n eigen huis altijd kon zien, omdat ik wist dat daar m’n eten- en drinkbak stond.
En in het begin kon ik m’n personeel natuurlijk ook niet te lang alleen laten, want die hadden m’n hulp nog met heel veel dingen nodig. Zoals het graven van kuilen in de tuin voor nieuwe plantjes, toezicht houden als ze in de achtertuin zaten, en zorgen dat er geen vreemde katten in m’n tuin of huis kwamen. Ik had daar in ‘t begin toen ik zelf naar buiten ging bijna een dagtaak aan, dus ik bleef nooit lang weg. En als ‘t donker werd wees ik ze de weg naar ‘t grote bed en bleef ik in de buurt als ze sliepen. Dat hoeft tegenwoordig allemaal niet meer want m’n personeel heeft al best veel bijgeleerd sinds ik ze in huis heb genomen.

Plannen

Eigenlijk zou ik volgend jaar een dagboek bij moeten gaan houden zodat ik nog weet wanneer ik wat heb meegemaakt. Net zoals Mila, de zus van mijn vriend Brammiesaurus heeft gedaan. Tsjonge, wat kan die poezendame mooi schrijven, zeg. Ik heb nu nog niet alle verhalen voorgelezen gekregen, maar ik weet zeker dat Bram vanachter de Regenboogbrug  katertrots is op z’n zus.
Voor ‘t geval je het gemist hebt, in haar blog op eerste kerssemussedag schrijft ze erover, en daar kun je ook precies zien hoe je het boek kunt krijgen.
Ik heb al zoveel plannen voor in het nieuwe jaar, maar eigenlijk is er ook nog zoveel wat ik eerst op een rijtje wil krijgen voordat dit jaar voorbij is. Dingen die gebeurd zijn, en die ik al m’n negen kattenlevens lang nooit meer wil vergeten.
Zoals de mooie feesten waar ik dit jaar bij mocht zijn, de vrienden die ik ontmoet heb en alle leuke ontdekkingen in m’n eigen wereld waar ik blij van ben geworden. M’n werk bij Muisbezorgd, waar ik de fijne kneepjes van het muizenvanger geleerd heb van mijn vriend Japie, en alles wat ik van Chef Tiga van Haagse Katers heb mogen leren om de lekkerste muizensateetjes, ketnipsoep en nog zoveel meer lekkers ook zelf te kunnen maken.

Gevoel

Op de valreep van dit jaar wil ik dan ook al m’n vrienden en vriendinnen bedanken dat ze een stukje van m’n leven zijn geworden. Of jullie nu dichtbij op deze wereld of ver weg achter de Regenboogbrug wonen, we raken elkaar hopelijk nooit meer kwijt. En dat is een mooi gevoel om het oude jaar mee af te sluiten en volgende week het nieuwe jaar mee te beginnen. Saame op naar nog heel veel meer mooie momenten om waardevolle herinneringen van te maken!

Veilige jaarwisseling, zachte kopjes en een stevige poot,

Joep