Wat gaat de tijd toch snel… ‘t Lijkt wel alsof ik vorige week m’n allereerste blog op de pagina van Bert mocht schrijven, en nou is dit alweer m’n twintigste!

Bloggen

De aanleiding dat ik begon met bloggen was eigenlijk wel heel erg verdrietig. Een week eerder was Kater Bram, die op zaterdag bij Bert altijd zijn verhalen mocht mauwen, over de Regenboogbrug gegaan omdat zijn leef-tijd op was. En toen voelde ‘t ineens heel erg leeg, terwijl ik Bram pas kort daarvoor had gevonden op FB. Hij was heel wijs en had heel veel kattenkennis, en als kitten had ik graag nog een hoop van hem willen leren…
Daarom heb ik echt wel even getwijfeld toen Bert me vroeg of ik de Brammiezaterdagblog wilde overnemen. Bram had voor hij vertrok gemauwd dat ‘ie al een echte Joepsaurus in me zag, maar ik heb hem nooit meer kunnen vragen wat dat nou precies betekende. Misschien bedoelde hij dat ik, net als hij al zo lang gedaan had, ook blogs kon gaan schrijven?
Dus ik besloot ja te mauwen tegen het aanbod van Bert. Omdat ik wist dat goed zou komen, want Brammiesaurus zit voor altijd in m’n hart.
Toch vond ik het in ‘t begin best wel een beetje eng hoor, om zo’n blog zelf te maken. Want waar moest ik ‘t over hebben?

Begin

Sinds m’n personeel en ik Bert z’n pagina’s gevonden hadden kreeg ik elke dag wel een blog voorgelezen van de schrijvers die al zóveel meer ervaring hadden als ik met verhalen mauwen, dat ik daar best wel een beetje stil van werd. Maar ik vond het ook een hele eer om als kitten van nog geeneens een jaar oud tussen al die ervaren bloggers te mogen staan, en dan ook nog ‘s op de zaterdag!
De allereerste blog was achteraf ook best wel makkelijk, want ‘t is altijd wel zo netjes om jezelf even voor te stellen als je ergens nieuw bent. En toen ik eenmaal begonnen was ging het eigenlijk vanzelf. Ik mauwde Junior de oren van d’r hoofd, zij vertaalde alles en tikte dat braaf in. Maar dat werden best lange blogs omdat ik gewoon niet van ophouden wist want ik wilde gelijk al zó veel delen met jullie…
Gelukkig heeft Bert als ervaren schrijver me daarmee kattastisch geholpen, en nu voelt ‘t alsof ik nooit anders gedaan heb dan schrijven. En vooral, wegstrepen. Want tegenwoordig komt soms nog maar de helft van wat ik wil mauwen ook écht in m’n blog terecht. Ik heb veel geleerd in twintig weken, en hoop nog heel lang elke zaterdag met jullie te mogen delen wat er allemaal in m’n koppie omgaat. Zoals ik ook graag elke dag op de pagina van Bert lees wat jullie allemaal weer meegemaakt hebben…

Buurpoes

De afgelopen week begon lekker rustig.
Ik vond dat ik na m’n eerste week vakantie best nog wel een tweede week vrij had verdiend, want het is nog steeds heel stil in de straat vanwege de vakantie en de buurpoes die mijn rondes heeft overgenomen verveelt zich eigenlijk een beetje te pletter. Dus af en toe komt ze gezellig even langs en dan mauwen we wat met elkaar. Ze is ook een hele beleefde poes, want ze blijft netjes op ‘t achterpad zitten terwijl ik bij de schutting in m’n tuin lig. Altijd leuk, en ze woont maar drie deuren verderop dus we komen elkaar regelmatig tegen.
Maar soms heeft ze geen tijd of zin voor een kletsmauwtje en blaast ze alleen even naar me terwijl ze voorbij loopt. In ‘t begin schrok ik daar best wel van, maar dat zal haar manier wel zijn om aan te geven dat ze liever even alleen op pad gaat. En dan laat ik ‘r maar met rust. Want ik snap nog helemaal niet veel van poezendames, maar ik weet al wel wanneer ik beter uit de buurt kan blijven.

Feesten

Wisten jullie trouwens dat er alweer een tweede Weilandfeest aankomt? Deze keer organiseert mijn vriend Ropi ‘t, ergens in september. En omdat ik toch nog vakantie had en al wat ervaring heb met feesten heeft hij gevraagd of ik wilde meehelpen. Veel van onze vrienden zijn ook weer van de partij om workshops te geven, Chef Tiga komt met z’n grill en de Hibatsjie en Japie zorgt dat al dat lekkers ook deze keer weer piepend vers door de Chef kan worden omgezet naar heerlijk hapjes.
Natuurlijk ontbreekt ook de grote wokkelglijbaan deze keer niet, maar die eindigt nu op een groot springkussen in plaats van in de sloot, dus de feestneuzen met watervrees durven er nu misschien ook van af.
Maar het mooiste is toch wel dat met dit Grote Weilandfeest van Ropi een donatie actie wordt gestart. Nee, we gaan geen toegangskaartjes verkopen of met een collectebus rond. Het plan is om zoveel mogelijk mooie, lieve, leuke of spannende verhalen van jullie eigen poot te verzamelen. Dat mogen je eigen belevenissen zijn of iets dat je helemaal uit je wolfsklauw zuigt, ‘t mag een kort verhaal zijn of heel lang, dat maakt niet uit.
Het vrouwtje van Ropi maakt daar dan een heel mooi digitaal boekje van, dat daarna te koop is voor maar twee eurootjes. ‘t Geld dat daarmee dan binnenkomt gaat allemaal naar de Stichting DierenDonatie.nl, voor dieren die het hard nodig hebben.
Dus zet je personeel of baasjes achter de peecee, teblet of telefoon en mauw of blaf je eigen verhaal. En zoek er een mooie foto van jezelf bij om mee te sturen!
Op het feest van Ropi kun je, als je dat wilt, je verhaal dan voorlezen onder de Verhalenboom, maar dan niet het einde verklappen hè, want hoe beter het boekje gaat verkopen omdat iedereen wil weten hoe ‘t afloopt, hoe meer geld we naar de Stichting kunnen overmaken…
Zelf vind ik dat een kattastisch idee, want ik hou van schrijven en help graag mee voor het goede doel. ‘k Moet er alleen nog even voor gaan zitten om een mooie foto voor bij m’n verhaal te zoeken…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep