Mijn letters voor deze keer zijn heel simpel. Het is een vraag. Een vraag die wellicht vragen oproept. Wees gerust, ik zal ze allemaal in dit furhaal beantwoorden. De vraag is: Wie wil er een stukje van mij hebben?
Rustig, rustig, niet allemaal door elkaar miauwen. Ik zal eerst vertellen waarom ik dit vraag. Eerlijk gemiauwd gaat dat al eventjes terug. Naar Oom Bert om purcies te zijn. Onze nestor waar ik ieder donker met veel liefde naar zwaai. Oom Bert wilde best graag een Meen Koen zijn. Van binnen voelde hij zich denk ik ook zo. Een heuse leeuw met woeste manen, grote voeten en een brul waar een huistijger jaloers op zou zijn. Oom Bert had alles in zich om zich een Meen Koen te voelen. Alleen die lange manen ontbraken.
Toen hij op een frisse najaarsdag zo’n anderhalf jaar geleden liet weten dat hij het een beetje koud had, keek ik eens goed naar mijn vacht en dacht ‘die jas is groot genoeg voor Oom Bert en mij Saame’. Ik stelde het voor aan mijn mens. Ze woelde met haar handen door mijn zachte haren. ‘Het is heel genereus van je, jochie, om je jas te delen met Oom Bert. Maar op dit moment is hij nog niet dik genoeg. We moeten wachten tot het kouder is. Dan krijg je een wollige ondervacht en worden de haren bovenop heel lang. Dat geeft je gelijk tijd om een plan te maken hoe je zelf warm kan blijven als je geen jas meer hebt?’ Daar moest ik over nadenken. Want in mijn blote niksie naar buiten als het hartje winter is, is inderdaad niet zo’n goed idee.
Klittenbaal
Ik moest eerder een oplossing bedenken dan gedacht. Want het werd januari 2024 en het werd kkkkkkkoud. Mijn eens zo keurige jas veranderde in mum van tijd in één grote klittenbaal. Hoe meer ik me waste om mijn haren terug in de plooi te krijgen, hoe erger het werd. Mo kwam aan met borstels en kammen. Voorzichtig probeerde ze me te helpen om mijn eens zo mooie jas uit de knoop te krijgen. Al ging ze nog zo zachtjes te werk het deed al pijn zodra ze bij me in de buurt kwam.
Als vanzelf sloegen mijn stiletto’s uit en klauwden zich venijnig in haar handen. Ondanks de gaten in haar vel ging ze door. Toen moest ik wel mijn vlijmscherpe hoektanden inzetten. Het werd een gebed (en gevecht) zonder end.
Schaar
Er zat niets anders op dan het afknippen van mijn ooit zo lange lokken die inmiddels als vervilte ballen tegen mijn huid aan zaten geplakt. Met minuscule knipjes moest een ieniemienie schaartje het werk doen. Haartje voor haartje werd voorzichtig los geknipt, beetje bij beetje, tot uiteindelijk de hele klit los kwam. Ik moet erbij miauwen dat hier dagen per klit over heen gingen, omdat ik bij ieder knipje in de handen van de kapper beet. Handen die ik ook al in de klem had met mijn stiletto’s.
‘Zachtjes, Japie,’ zei de kapper steeds, ‘anders knip ik nog in je velletje en dan zijn we verder van huis.’ Het dreigement van witjas èn het vooruitzicht van kipsnackjes na iedere knipbeurt hielden me op de poot. Na weken, zeg gerust maanden, van knippen was mijn jas dusdanig gekortwiekt dat ik weer opgelucht kon ademhalen. De kou was toen allang voorbij. De sjaal voor Oom Bert van echt Meen Koenhaar zouden we in de zomer gaan breien, zodat die op tijd klaar zou zijn voor als het weer kil zou worden. Oom Bert heeft de halsdoek van mijn haren nooit kunnen dragen.
Suikerspin
Deze winter gebeurde het weer. De ene dag zit mijn jas soepel om mijn lijf, alle haren keurig gekamd. Een dag later trekt een hardnekkige mist op en binnen 24 uur tijd verandert mijn kapsel in een grote suikerspin waar de kapper van met de handen in het haar zit. De schaar doet opnieuw knip knip knip. De berg plukjes wordt met de dag groter.
Daarom de vraag: ‘Wie wil er een stukje Japie hebben? Bij iedere plukje is het net of je Oom Bert weer een beetje dichterbij kan voelen.’
Koppie van Japie
Hee Japie, wat een gedoe zeg… Zo’n lekkere dikke jas leek me altijd kattastisch, zeker nu het winter is, maar als ik dat zo lees van je hou ik ’t toch maar bij m’n eigen rode jas…
Maar ehhh, zou het een idee zijn om je vacht te bewaren om in het voorjaar in een paar struiken in de tuin te hangen voor de vogeltjes? Dat deed mijn personeel vroeger met schapenwol en hondenhaar, en daar zijn heel wat nesten voor beebievogeltjes mee gevuld! Riesijkeling heet dat geloof ik…
Stevige poot, vriend. We zien elkaar weer snel! 😻🐾
Hoi Japie,
Een dikke vacht is superfijn vooral in de winter maar als je er zoveel klitten van krijgt is het niet fijn meer, en dan doet het pijn als ze eruit gehaald moeten worden.
Waarom leg je ze niet voor de vogeltjes neer als ze nestjes gaan bouwen in het voorjaar?
De vogeltjes kunnen jou haartjes/vacht goed gebruiken denk ik.
Hopelijk blijven de klitten nu voorlopig weg, want fijn is anders hé.
Pootje van Tommy!
Hoi Japie,
Ik had eigenlijk ook wel zo’n mooie en dikke jas als jij willen hebben maar nu ik lees hoeveel ellende zo’n jas kan geven ben ik toch eigenlijk wel blij dat ik niet zo’n dikke jas heb. In mijn tuin komt regelmatig een kat met zo’n mooie dikke jas die vrouwtje en ik Bontjas noemen en ik was eigenlijk altijd een beetje jaloers op zijn jas maar nu ik jouw blog lees niet meer want zo’n jas heeft veel onderhoud nodig lees ik en als er geknipt moet worden in je jas is dat ook helemaal niet leuk.
Lieve groet Figo 🐈⬛
Hoi Japie vriend, zo’n dikke jas behoeft dus duidelijk veel onderhoud, dat snap ik nu ook. Ik ben wel regelmatig in de rui maar heb dan niet van die dikke klitten of vervilte plekken. Molly heeft dat soms wel maar niet altijd maar dan gaat ze naar de borstelmevrouw. Daar vindt zij het wel prettig maar ik snap het goed dat jij het niet leuk vindt als het pijn doet. Moos had hier eerst ook van die dikke klitten en dat deed ook pijn om ze eruit te halen maar nu komen ze gelukkig niet meer terug. We hebben wel allemaal een tamelijk dikke vacht nu omdat het buiten koud is. Ik ben net buiten geweest en toen zaten er stukjes struik in. Die haalt mijn vrouw er dan wel uit maar eerlijk gezegd vind ik dat ook niet prettig.
Ik zou best een stukje Japie willen hebben hoor maar ik denk dat de vogeltjes die bij jou in de buurt wonen er ook erg blij mee zullen zijn als ze daarmee in het voorjaar hun huisje en nestje voor de babyvogels extra kunnen stofferen? Ik denk dat ze nog nooit eerder zo’n zacht nestje gemaakt hebben als met jouw haren kan hoor.
Heel veel kopjes en knuffels van ons allemaal namens Lucky
Hoi Japie,
Wat een gedoe met je haren zeg!!!
Dat is heel vervelend en wordt ook pijnlijk dus het is maar goed dat ze dan geknipt worden!!
Maar inderdaad stil blijven zitten want anders gaat je velletje eraan.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Liefste Japiejo, ik zou maar wat graag een stukkie Japie willen hebben, je bent zo’n pluizenbol🥰 Liefs en een fijne dag van mij en mijn 🐰🐰🥰
Maar als ik mijn flapperds borstel en ik heb hun haartjes over, die leg ik in de struiken en de heg bij ons in de tuin, de vogeltjes zijn er maar wat blij mee!🥰🪺🐧
Lieve Japie, wat een mooie letters heb je gemaakt, ik foel ze in mijn hart, we missen je oom Bert allemaal, fooral mevrouw Bert natuurlijk, maar wij als vrienden ook, ik find het fijn dat Bert en zijn lieve Loes weer Saame zijn, maar ik had liefer dat ze hier beneeden nog Saame waren geweest, met ons erbij!, oooo en wat heb je veel haaren…. Ik dacht dat ik er veel had maar jij hebt wel honderd keer zoveel!, en het is misschien een beetje raar, maar ik wil best graag haaren van jau hebben!, ik speel heel graag met balletjes die mijn vrouw maakt van mijn eigen haaren, en ik denk dat ik jau haaren spannend zau finden, en dan heb ik ook een beetje een herinnering aan je oom Bert als ik jauw haaren zie, Bert was de eenige meen koen zonder lange haaren en dat kan best!!, lieve Japie ik stuur jau en je famielie heeeeeeeel veel lieve kopjes, ze zijn van KeverT!, ik heb voor jau en Foppe en tante Cato een grote berg kipsnekkies neergelegd, en voor mevrouw Mo staat er een blondie, dat is een brouwnie van witte sjookoolaa!!