Categorie archieven: Uit het leven van Bert

Waarom de lucht bij de straat hoort volgens mij

lucht

Ik ben controleur van de straat en soms ben ik aan het werk en dan denk ik: maar wat is de straat eigenlijk? Hoort de lucht ook bij de straat?

Vogels

In de lucht zijn vogels.  Als ze voorbij vliegen, moet ik kijken, dat het is oer in mij. Als ze geluid maken, dan voel ik me klein en bang en dan kan ik dus niet in de vensterbank om mijn werk te doen. Ik ga dan op de bank zitten en als ik een knuffel krijg en ik zie iets vliegen dan kijk ik toch ook al ben ik er bang voor. Mijn vrouw zegt dan dat het vogels zijn die niet in huis komen. Dat is belangrijk.

In de lucht zijn ook huizen daar wonen mensen in. Ze hebben geen gordijnen, wij wel. Dus ik kijk soms wat ze doen. Ze lopen en zitten en eten en ze gaan slapen en dan worden ze weer wakker. Maar naar mij kijken ze nooit dat is raar want ik zit er toch? Ze kunnen best zwaaien vind ik.

Vliegtuig

Heel erg soms heb ik een vliegtuig. Dorus vindt dat eng en ik snap dat wel, het is groot en raar en het geluid is zwaar dat je het helemaal in jezelf voelt, maar ik heb er al veel langer erfaring mee  dus eng is het niet. Het is de laatste tijd ook veel minder dat vind ik toch wel fijn.

Dus ik let wel en niet op wat er in de lucht gebeurt. Dat is mijn ferantwoordelijkheid als controleur van de straat maar het is ook wegens dat ik nieuwsgierig ben behalve naar de foguls dus.

Werk

Mijn mening is dat de lucht niet bij de straat hoort. Of eigenlijk niet bij mijn werk als controleur van de straat. De foguls zijn te moeilijk voor mij en de lucht is ook te groot, ik zie van alles en ik ben dan wel groot als katerman, maar zo groot ook weer niet.

 

 

Wat mijn staart zegt als ik eet

staart
Als katerman op leeftijd heb ik aandacht en tijd nodig voor de dingen van mijn leefe. En dat is zeker weten zo als het om eten gaat.

Aaien

Eten is gemakkelijk en toch gaat het niet vanzelf. Brokjes zijn het gemakkelijkst. Die eet ik ’s nachts het meeste want dan kraakt het zo lekker dat hoor ik dan goed in mijn kop. En ’s morgens tijdens de ochtendknuffel, als we op het tapijt liggen, dan sta ik soms even op om een brokje te eten. Daarna gaat de ochtendknuffel verder. Mijn vrouw zegt dan: “Aaien leidt tot eten.” Daar zit iets in.

Strak

Voor avondeten heb ik mijn consentraazie nodig. Ik sta voor het bord en weet dit ga ik allemaal opeten. Dan steek ik mijn staart strak naar achter en begin.
Dat is dus te zien op de foto.
Het is best iets met spanning en inspanning en dat ik echt bezig ben dus dan kan ik even nergens anders op letten.
Mijn vrouw praat dan ook niet tegen me. Alleen als ik even ophou en haar aankijk dan zegt ze wat. En dan eet ik weer verder.
Dus eigenlijk zegt mijn staart dan: niet storen, ben aan het eten.

Snek

Met een snek hoeft zoiets niet. Een snek is zo op dus dan hou ik mijn staart gewoon zoals die is, behalve als het een nieuwe superheerlijke snek is, dan komt er emozie in mijn staart en dan ga ik ermee trillen. Houdt vanzelf weer op.
Nieuwe sneks heb ik nou weinig wegens mijn gefoelige maag, maar heel soms gebeurt het toch.

Gefriemel

Als mijn staart verandert dan foel ik altijd van binnen dat er nou even niks moet gebeuren, geen gefriemel aan mijn kop of lichaam en helemaal niet aan mijn staart. Gelukkig snapt mijn vrouw dat, en ze doet dan niks en even later is alles weer gewoon dus dat is goed. Dan heeft ze gehoord wat mijn staart zei.

Hoe ik als dier zijnde de dingen zie

dier

Ik ben een dier en dat is anders dan een mens. Gekke dingen bedenk ik niet. Ik leef vandaag en vandaag is mijn leefe. Maar ik woon samen dus ik snap wel dingen. Dat er een nieuw jaar is.

Anders

Dat nieuwe jaar is wat mensen verzonnen hebben en ik foel het ook. Thuis is mijn vrouw gespannen. Op feesboek zijn er andere plaatjes. Af en toe hoorde ik een BOEM in de straat dat was ook nieuw dat ik wist, dat heeft ermee te maken.
En gisteravond ging de avond opeens anders.

Gewoon

Een gewone avond dat is dat we thuis zijn. Mijn vrouw zit aan de compjuuter en soms mag ik ook. Dan krijg ik een snek met meediesijn maar daar geef ik niks om. En als ze uit de badkamer komt, doet ze het licht uit en dan gaan we in de huiskamer in het donker aaien en ik lig dan keihard te spinnen. Dus ik ben nooit de eerste die wil stoppen. Op de trap: aaien. Op de overloop boven: aaien. Op het bed: de welterusten-knuffel. Dan wacht ik even of ik slaap een beetje mee en dan ga ik weer naar beneden. Lekker hoor, dan heb ik het huis voor mezelf. Kan ik rustig in de vensterbank zitten en naar de lampen van de autoos kijken. Ik eet wat brokjes. Ik ga eens aan de voordeur ruiken. En ik ga weer naar de slaapkamer, even meeslapen voor de gezelligheid. En vaak worden we samen wakker dan krijg ik een goedemorgen-knuffel.
Dus dan is een gewone avond en een gewone nacht, dat je van binnen weet: zo hoort het. Niks veranderen. Want beter kan niet.

Het leefe

En gisteravond was het toch anders. Het licht in de huiskamer bleef veel te lang aan en we gingen maar niet slapen en toen we het wel deden kwam er buiten heel erg veel herrie en daarna moesten we bijkomen en toen pas konden we slapen. Allemaal door dingen die mensen bedenken.
Echt, je snapt het niet.
Als dier zijnde weet je: het leefe is het leefe, en gewoon leefe is het beste.

Wanneer een knuffel niet zomaar een knuffel is

knuffel

Ik laat heel veel met me doen, en dat is ook mijn karakter maar soms gebeurt er iets waardoor ik denk: moet dat nou. Dat heb ik als een knuffel een knuffel is en ook iets anders.

Friemelen

Wat ik beifoorbeeld heel fijn vind dat is aan de zijkant van mijn kop geaaid worden. Met een paar vingers. Of met eentje. Dus zacht en langzaam en dat mijn vrouw een soort streepjes in mijn vacht maakt. Vaak komt er dan ook friemelen achter mijn oor bij. Vind ik ook superfijn.
En dat weet ze.
Dat ik dan niet helemaal oplet bedoel ik.

Nou is het ook zo dat ik een hele tijd geleden een ooperaazie aan mijn tanden had. Ik moest ervoor naar de dokter en ik kreeg prikken en van alles. Dat was een moeilijke tijd. Dus ik denk er liefer niet meer aan.
Maar mijn vrouw wel, hoor.
En dat weet ik weer.

Truukje

Want soms als ze denkt nou Bertje let niet op, dan probeert ze tijdens een knuffel op mijn wang presies mijn wang op te tillen om naar mijn tanden te kijken. Serieus waar dan ben ik meteen uit de ontspanning dat is op de foto goed te zien. Dat ik foelde: dit was toch een knuffel o nee toch niet.

Het is een truukje. Ik vind er niks aan. Dus mijn tanden laat ik helemaal niet meer zien. Ze mag kijken als ik gaap en dan ook maar even. Toen laatst de dokter hier was, wilde zij ook al mijn tanden zien. Ze is heel snel met haar handen dus dat was even raar en moeilijk en toen was het klaar. Dus dat was niet van zullen we knuffelen Bert.

Erfaring

Ik heb het altijd door, wanneer er iets is dat niet klopt. Dat is mijn instinkt en ook mijn erfaring met samenwonen. Bertje laat zich niet foppen dat wil ik even zeggen.

Wat ik doe als het Kerstmis is

Kerstmis

Iedereen heeft het over Kerstmis en ik heb meels gehad met de vraag wat ik met Kerstmis doe. Dus dat heb ik thuis gevraagd.

Ik doe niks.
Dat komt omdat wij niks doen.

Van binnen

Dus ik heb geen boom en we doen niet aan ekstra eten of aan kadoos of wat anderen dan doen. Kerstmis zit van binnen, zegt mijn vrouw, en toen kreeg ik een gesprek met veel liefe woordjes en iets over een baby en ik geloof dat ik het nou snap.
Dat het van binnen zit, Kerstmis. En dat het betekent dat je je best moet doen in je leefe. Dus dat je mag zijn zoals je bent en dat je dan ook lief bent voor anderen. Dat is moeilijk als je snel bang bent want dan durf je niet veel. Dus dan heb je weer iemand nodig die je helpt.

Thuis

Vroeger moest ik op straat leefe en echt waar dat is heel moeilijk. Ik wist niet waar ik moest slapen en niemand gaf me knuffels, dus daar werd ik ook ziek van. Zo kwam ik in het asiel en daar hebben ze me beter gemaakt. Toen kwam mijn vrouw en eerlijk waar, toen ik haar zag, keek ik meteen de andere kant op. Want ik wilde niet mee. Ik wilde in mijn hok blijven, dat was veilig. En in het asiel friemelden ze achter mijn oor dat wilde ik graag.
Maar ik moest. Zo kwam ik in een reiskorfje terecht en we gingen met een auto, ik moest van de schrik heel erg miauwen.
En toen was ik eindelijk in mijn voor altijd thuis, al foelde ik dat nog niet.
Nou wel.

Leefenserfaring

Ik ben nou een seeniejor kater van dertien jaar en nog wat, dus ik heb leefenservaring. En eerlijk waar, ik heb geleerd dat het gaat om lief zijn. Dat ik dat durf te zijn dus dat ik foel dat ik er mag zijn. En dat ik durf te foelen dat anderen lief voor mij zijn en dat het veilig is. Dat wil ik zeggen wegens dat het bijna Kerstmis is.