Op feesboek zie ik wat mijn vriendjes allemaal doen aan saame zijn. Op schoot liggen. Onder het dekbed slaape. Of soms helemaal op hun man of vrouw hangen. Eerlijk waar dat kan ik allemaal niet. Maar ik kan wel iets anders.

Op schoot

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik één keer bij mijn vrouw op schoot ben geweest. Dat was toen ik mijn moeilijke maand had met mijn gezond. We moesten toen een keer ’s avonds in de taksi door het donker naar een vreemde dokter wegens er was iets met mij. En die dokter zei dat ik moest loope dan kon hij me zien en ik liep meteen naar mijn vrouw toe, zij zat op de grond in de hoek en toen ben ik op schoot gaan liggen. Maar toen we thuis waren nooit meer. Wegens ik ben geen schootkater. En al die andere dingen dat ben ik ook niet.

Nabijheid

Wat ik wel kan dat heeft een woord, dat heb ik geleerd en het heet: nabijheid. Dus dat ik dichtbij mijn vrouw kan zijn en dat zij en ik foelen wij zijn saame. Dat kan ik dus wel:

•  op mijn matje ligt ze dan heel dicht achter mij en ik lig heel dicht voor haar, dus tegen elkaar aan en dan krijg ik buikknuffels of ik doe mijn achterpootvoete in haar hand voor het warm en gezellig en ik foel me heel dichtbij dat is nabijheid,
•  of ook na het afondeete dan ga ik op de bank liggen in haar arm, zij zit dan op het tapijt foor de bank en ik moet dan knorren van tefredenheid, alles is goed, en ik foel me geborgen en dat ze van me houdt dat is ook nabijheid,
•  of als het nacht is en ik ga boofe slapen, op het bed heb ik mijn eigen kussen en als ik ’s nachts wakker word mag ik alteit om een knuffel fragen die krijg ik dan in het donker dat is folgens mij ook nabijheid.

Wat ik find

Folgens mij is het in het leefe belangrijker dat je bedenkt wat kan ik allemaal wel en dat je niet denkt ik ben stom want ik kan heel feel niet. Van thuis hoef ik niet op schoot. Mijn vrouw zegt dat ik juist heel goed ben in nabijheid en dat is een compliement, zegt ze, maar het is wel waar, dat weet ik zeker.

Bij mijn doos heb ik een matje, dat is om op te slapen. Onder mijn matje ligt weer een matje dat is voor het hard en het hoog en dan lig ik gewoon lekkerder dat is belangrijk. Maar nou heb ik een nieuw matje en er zat een kraak in.

Een nieuwe

Eerlijk waar, een nieuw matje dat was nodig. Ik had op het andere heel feel verharing gedaan en ook een keer moest ik ofergeefe. Dan haalt mijn vrouw het weg en ze doet op het matje wrijven en dan ziet het er weer gewoon uit, maar ik ruik het toch een beetje.
Dus nou ja het moest, een nieuwe. Ik hou niet van ferandering. Maar wel van een nieuw matje dat is toch hetzelfde als het oude matje alleen dan zonder spuuglucht. Dus dat is een ferbetering.

Krrr

Uit de doos die op de slaapkamer staat pakte mijn vrouw het nieuwe matje. Ze legde het neer en zei: “Toe maar Bertje.”
Ik ging er meteen op zitten. En ik deed er meteen wat haar uit mijn vagt op, die haren had ik toch niet meer nodig.
Toen ging ik liggen.
Krrrr. Recht in mijn oor.
Wat nou dacht ik, dus ik ging zitten. Aan mijn matje was niks te zien.
Dus ik weer liggen.
KRRR.
Liggen.
KRRR.
Toen bleef ik zitten en ik keek naar mijn vrouw en zij keek naar mij en we moesten alletwee nadenken hoe het ferder moest.
“Wacht even,” zei ze en ik dacht ik zit al te wachten ik ga nergens heen.

Stil

Ze tilde het matje op en aan de onderkant zat een groot stuk papier. Helemaal vast aan het matje. Mijn vrouw pakte een schaar en knipte het weg. Toen legde ze het matje terug. Maar ik dacht Bertje is niet gek straks kraakt er weer wat!!
Later op de dag heb ik het toch geprobeerd. Het bleef stil in mijn oor maar als het weer begint nou dan ga ik gewoon in mijn doos, daar is het alteit stil.

Bijna elke dag en ook soms in het wiekent ben ik aan het werk. Ik ben controleur van de straat, dus ik zit in de fensterbank en hou de boel in de gaate. Hoe ben ik dat geworden? Die fraag krijg ik soms en daar ga ik nou een antwoord op geefe.

Dagbesteding

Toen ik hier kwam woone, moest ik eerst wenne. Weten waar alles is en onthouden dus dat je niet denkt ik ga naar de slaapkamer en dan sta je opeens in de keuken. Daarna was ik druk met spelen, wegens dat ik feel spanning had en toen had ik het nodig om elke dag een paar keer keihard te spelen. En toen dat uit mijn liggaam was, toen had ik rust, ook in mijn kop.
Ik wilde eigenlijk de hele dag gewoon liggen en knuffels krijgen en sneks eete en dik worden, maar ja ik was nog geeneens seeniejor en mijn vrouw zei: “Bert, nu moet je een dagbesteding vinden.”
Hoe, dat zei ze er niet bij. Dus daar zat ik.

Rustig

Op een dag was ik eefe in de fensterbank en in de straat waren mensen. Ze keken omhoog naar mij. En ik keek omlaag naar hun.
Toen deden ze rustiger.
Op een andere dag liep de buurhond met zijn man aan de lijn door de straat. Ze deden ook rustig toen ze mij zagen.
Als ik op de bank lag, hoorde ik van alles. Dan dacht ik, nou moet ik eefe kijken. Ik erheen. Kijken. En weer rustiger.
Zo is het gekomen, vanzelf. Het zat in me en ik wist het geeneens en het kwam er vanzelf uit.

Steun

Van thuis kreeg ik steun, compliementen als het goed ging. Ze heeft matjes in de vensterbank gelijmd, dan loop ik gemakkelijker. Ook heb ik een  dik matje om op te liggen. Ze helpt ook, wegens dat ik een kater ben met angsklachten dus ik kan niks met de glazenwasser of met grote auto’s, die doet zij en best goed ook, eerlijk is eerlijk. Maar de enige echte controleur van de straat dat ben ik, iedereen weet het.