“Tijger was mijn redding,” schreef Joke de Munck mij. Haar man ging over de Regenboogbrug en toen hielp Tijger haar. Ik vroeg om een interview.
Nou moet ik eerst zeggen dat Tijger ook over de Regenboogbrug is gegaan. En Joke woont nou met Felix. Maar aan Tijger denkt ze heel graag terug en dan voelt ze zich van binnen warm.
Hier komt mijn eerste vraag. Hoe hebben Tijger en u elkaar ontmoet?
Tijger was ongeveer vier maanden oud toen hij bij mijn zus is aangelopen, maar daar hadden ze een grote hond. Dat ging echt niet samen. Die hond heeft zelfs een stukje van Tijgers staartje afgebeten.
Nadat Tijger daar de hele dag in een boom had gezeten bracht mijn zus Tijger op zaterdagavond 11 september 1999 in een doos bij ons. Mijn man was er eerst niet zo blij mee. Het was de bedoeling dat Tijger naar zijn zus ging, want zij had een boerderij. Maar na één nacht bij ons was ook mijn man totaal voor Tijger gevallen.
Tijger was ontzettend bang en heel eenkennig, maar met veel geduld en liefde werd hij heel eigen aan ons.
Dat is supergoed gegaan! Wat maakte dat u een bijzondere band kreeg?
Wij hebben geen kinderen en mede daardoor werd Tijger ons ‘zunke’ in huis. We hebben ontzettend veel plezier van Tijger gehad, zeker van zijn kattenstreken. Wat een gepuzzel was het ’s morgens met het behang om het weer allemaal op de plaats te krijgen. Alle cadeautjes die Tijger mee naar huis bracht, levende muizen, regenwormen, takjes, vogeltjes, zelfs een libelle.
In 2008 is mijn man overleden. Tijger was mijn redding, want voor hem moest ik nog opstaan en zorgen. Ik weet niet of ik het zonder Tijger gered had, menig traantje heeft hij van mij opgevangen.
Er staat zelfs een foto en een pootje van Tijger bij mijn man op de grafsteen. Zo belangrijk was hij voor ons.
Ik snap dat wel. Je kunt elkaar helpen en dat voelt dan gewoon heel goed. Hoe was dat voor Tijger en u?
Tijger heeft mij zoveel troost en kopjes gegeven. Het was zo fijn dat er iemand op mij wachtte als ik thuis kwam. ’s Avonds lag Tijger altijd op mijn buik op de bank en daar hebben we beiden heel erg van genoten.
Ik heb Tijger veel geknuffeld, gevoerd en voor hem gezorgd, zeker toen hij wat ouder werd en gebreken kreeg. Hij kreeg last van blaasontsteking en had de nodige ongelukjes. Met speciaal voer ging dat weer een tijd goed. Door artrose kon Tijger steeds moeilijker springen en ik tilde hem dan op als ik het zag dat hij ergens op wilde.
En toen ging Tijger ook over de Regenboogbrug. Laat hij nog wat merken aan u?
De laatste maanden kreeg Tijger epileptische aanvallen en dat was echt hartverscheurend. Ik heb hem nog medicijnen gegeven, maar hier werd hij suf en doodongelukkig van. Toen Tijger zelf aangaf dat hij geen pilletje meer wilde, heb ik de dierenarts thuis laten komen.
Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven. Ik heb bewust van Tijger afscheid genomen. Dit heb ik niet bij mijn man kunnen doen, want hij is totaal onverwachts op 51 jarige leeftijd overleden.
Op 11 juni 2015 is Tijger thuis op mijn schoot voor altijd ingeslapen en er rolde een traantje weg.
Tijger is in mijn tuin onder een poezenbeeld, waar hij altijd naast zat, begraven.
Heel af en toe gaat er een vlinder op het beeld zitten, zou dat toch een teken zijn?
Volgens mij wel. Bent u nou weer gelukkig met Felix?
Twee maanden was er geen leven meer in huis. Het was voor mij geen thuis meer. Ik ben toen een paar keer naar het asiel gegaan en daar heb ik Felix gezien, hij kwam meteen naar mij toe.
Felix is heel anders dan Tijger, onstuimiger en hij trappelt heel veel, echt een allemansvriendje.
Tijger was echt mijn kat, heel eenkennig en ook erg slim, maar heel schuw naar vreemden.
Natuurlijk ben ik gelukkig met Felix, want hij is zo lief en toch mis ik mijn Tijger nog steeds.
Dankuwel voor dit interview en dat u zo openhartig bent. Daar hebben veel andere mensen iets aan!!
Tiffie (13) mailde me dat ze op mijn verjaardagskalender van Facebook wilde. Ze vertelde over haar vriendschap met Joshua, hij is een volwassen man en hij is autistisch en samen hebben ze iets speciaals. Interview!!
Als ik in de vensterbank zit, dan zitten aan de overkant Max of Fus ook in de vensterbank. Ze kunnen ook goed slapen. Ik vroeg om een interview.
Max: Fus en ik komen uit hetzelfde nestje. We zijn nou bijna twaalf jaar oud. Fus en ik zijn door onze mensenmama geadopteerd toen we drie maanden oud waren, en sindssien zijn we altijd bij haar geweest. Onze vorige mens zorgde niet goed voor ons. Fus heeft er toen voor gezorgd dat we gered werden. Ik ben zelf al sinds mijn geboorte doof. Fus niet. En als het op overleven aankomt, maakt dat volgens mij heel veel uit.
Fus: ja Max, jij bent altijd een beetje anders dan ik geweest. Maar daar ben ik wel aan gewend en je bent en blijft mijn lieve broertje. Ik vind het leuk om met een touw te spelen en jij weer niet. Jij vind het weer leuk om te vragen om aandacht en knuffels en dat doe ik weer niet zoals jij. Je eet meer dan ik. Jij maakt graag kartonnen dozen stuk. Maar ik maak graag kranten stuk. Ik ben veel gevoeliger voor van alles en jij bent onhandiger en viezer. En ook dominant en op je grenzen. Volgens mij is het ook zo met mannen en vrouwen.
Op Instagram staat 
Drie zakjes vleesjes in gelei (van bijvoorbeeld whiskas) achter elkaar. Ik krijg er soms wel één, om met mijn broer te delen, maar meer mag ik van mijn baasjes niet eten, anders word ik ’te dik’ of krijg ik ‘buikpijn’ of zo. Go big or go home, zeg ik altijd, maar daar hebben zij kennelijk nog nooit van gehoord.
Dacht je dat ze in Japan helemaal gek waren met katten? China kan er ook wat van. Daar is nu een nieuwe rage: aan katten ruiken.