Hier is Willempie, een jonge kater van anderhalf jaar oud.  Deze week moest hij met bloed aan een achterpoot naar de dierenarts. Aan mij vertelde hij alles!!

Willempie, allereerst beterschap. Het is heel wat voor een jonge kater om zoiets mee te maken. 

Nou Bert, dankjewel voor de goede wensen! Ik heb heel veel te vertellen.

Dan beginnen we bij het begin. Hoe is je thuis-situatie?

Ik woon bij een echte poezenmama. Zij heeft nog een jongen thuis wonen, hij is 14 jaar en mijn allerbeste vriend. Ik praat namelijk met hem. Dat doe ik niet tegen mijn vrouwtje of andere mensen. Ik hoor ook als eerste, wanneer hij thuis komt, ik hoor de fiets in de steeg.
Hij speelt elke dag met mij. Het liefste speel ik met een touwtje, zo eentje wat om de pakjes zit, die de postbode brengt. Ik mocht pas met 8 maanden oud buiten. Mijn vrouwtje was overbezorgd, bang dat ik weg liep. Ik bleef ook eerst in de tuin, die schutting was veel te hoog en mijn spieren waren nog niet getraind om zo hoog te klimmen. Ik viel de eerste keren ook steeds vanaf. De tuin is net niet groot genoeg om te rennen. Ik ga graag buiten om van de openbare toiletgelegenheid gebruik te maken. Maar ik heb na lang oefenen ook ontdekt, hoe ik beestjes kan vangen. Vogeltjes, muisjes, libelles, vlinders, als het maar beweegt.

Willempie, even concentreren. Dat verhaal gaat alle kanten op. Wat is er gebeurd dat je opeens bloed aan je achterpoot had?

Ik ging maar heel even buiten. Meestal doe ik dat omdat ik liever buiten een plasje doe, want daar kan ik beter graven. Ik sprong op de vensterbank bij het keukenraam, zodat mijn vrouwtje weet dat ik binnen wil. Ik zag haar schrikken, want op de vensterbank en mijn linker achterpootje was bloed. Mijn vrouwtje keek eerst, of ik nog goed kon lopen, dat kon ik gelukkig. Ik liep meteen de kamer in en overal achter mij voetafdrukken met bloed. Toen heeft vrouwtje mij opgetild en mijn pootje onder de kraan afgespoeld. Ze zei, dat ze dan beter kon zien, wat er aan de hand was. Ze zag wel een sneetje, maar ik wilde gewoon gaan slapen. Toen sprong ik op het bed van mijn beste vriendje en kwamen ineens heel veel druppels bloed. Toen deed vrouwtje de deur dicht om stiekem het reismandje op zolder te pakken en heeft ze de doktor gebeld.

Dat is verstandig. Voelde je dat er iets ging gebeuren?

Normaal ga ik zelf wel in dat reismandje, want het is net een bed, met een zachte handdoek erin. Maar nu voelde ik dat het niet leuk gaat worden. Vrouwtje moest mij in de houdgreep erin proppen. De doktor mocht ook niet kijken, zij moest een assistent erbij halen, die mij goed vasthield. Ze zag de handdoek en het pootje vol bloed, keek goed en ontdekte een grote snee bij een kussentje. Ze denkt, dat ik in iets heel scherps heb gestaan. Ze legde uit, dat ze die snee echt moet hechten en dat ik daarom een slaapmiddeltje krijg, zodat ik niets voel. Vrouwtje aaide mij tot ik sliep. Toen moest zij naar huis en ben ik een stukje dag kwijt. Vrouwtje mocht mij vijf uur later weer ophalen. De doktor vond mij niet zo aardig, ik deed blazen tegen haar. Maar toen ik mijn vrouwtje hoorde, werd ik rustig en mocht zij mij wel aaien. De doktor vertelde, dat ik zo erg bloedde, omdat er een bloedvaatje geraakt was. Ik kreeg een verband, omdat ik niet aan de hechtingen mag trekken. En ik heb ook antibiotica en pijnstillers mee.

En toen zat je in het verband. En stevig ook, zie ik. Hoe kom je nou bij de kraan als je water wilt drinken?

Mijn vrouwtje snapt niet hoe het komt, zij heeft het mij niet geleerd. Maar toen ik ineens groot en sterk genoeg was, sprong ik op het aanrecht en likte aan de kraan, want daar kwam een druppel water uit. Vrouwtje deed natuurlijk wel de kraan zachtjes open en tja, sindsdien drink ik echt niet meer uit mijn waterbakje. Ik spring elke dag zelf op het aanrecht en wacht net zo lang, tot dat er iemand komt en de kraan open zet. Maar ik moet toch bij de kraan, want ik was elke dag mijn voetjes in de gootsteen, dat vind ik fijn, al die prut van buiten eraf spoelen, hoef ik niet meer zelf te wassen. Wassen vind ik teveel werk, ik ben er altijd gauw klaar mee.

Willempie, ik kan merken dat je pas kitten-af bent, dit is nou niet echt een antwoord!! Maar het gaat wel ergens over. Wat zeggen ze thuis hoe het verder gaat?

Vrouwtje heeft al meerdere keren uitgelegd, dat ik de komende dagen niet naar buiten mag, omdat het verband niet nat mag worden. Dat verband mag van de doktor morgenavond af, maar dan mag de wond niet vies worden. En ik moet pilletjes slikken, twee keer per dag. Nou hebben ze die antibiotica gelukkig lekker gemaakt, het zijn gewoon snoepjes, dus die eet ik wel op. Maar die pijnstillers verbrijzelt vrouwtje en verstopt ze in mijn vlees. Ik ben niet gek!!! Maar ja, wat moet dat moet. Ik denk dat ik het wel opkrijg, als ik  honger heb.

Nu moet je ook je rust pakken, hoor. Serieus. Extra slapen zal je goed doen.

Nou slapen, dat doe ik wel graag. En verder speel ik dus het liefste met een touwtje, maar er ligt hier heel veel speelgoed. En mijn knuffels, ik heb twee schaapjes, een witte en een grijze, daar speel en slaap ik ook elke dag mee. En ik kijk graag hoe vogeltjes voorbij vliegen, dan zit ik op de vensterbank en ga ik ook met mijn gebit klapperen, zegt vrouwtje. Ik verbaas mij erover, dat er zoveel lekkere stukjes vlees zomaar door de lucht vliegen! Ongelofelijk!

Wat zeg ik nou net, Willempie!! Dat je moet slapen!!

Ik wens je heel erg veel beterschap. Dankjewel voor dit interview!! En als iemand iets liefs tegen Willempie wil zeggen: klik hier voor zijn Facebook.