Alle berichten van Chef

Kever heeft een mening over de hele weereld

Hier zit ik bij de teekening van Bolle, ik hoorde iets en ging meteen kijken, hij was er efentjes!!

Hopelijk is voor iedereen het nieuwe jaar feilig begonnen, hier was het de dag ervoor ZO hard aan het knallen dat ik al om vijf uur in de middag niet meer naar buiten durfde, binnen fond ik het niet eng hoor, maar ik ben pas de folgende morgen weer mijn tuin in gegaan om te kijken naar dat nieuwe jaar, en dat kon ik nergens finden.

Folgens mijn vrouw kan je zo een nieuw jaar ook niet zien, het IS er gewoon zegt ze, nau ja dat zal dan wel, ik hoop dat het voor iedereen een goed jaar wordt met veel knuffels en snekkies, en dat iedereen weet dat we in dit nieuwe jaar ook weer SAAME zijn, net zoals in het forige jaar.

Pokon en Mikkie

Misschien denk je dat SAAME beteekent dat je bij iemand bent die je lief findt, en dat kan, maar het kan op heel veel ferschillende manieren, ik ben bijfoorbeeld SAAME met mijn ferkering Milamuis, we wonen niet in hetzelfde huis maar toch foel ik dat ze bij me is, en zo is het ook met mijn vrienden, we wonen allemaal ergens anders maar hier op de blog komen we bij elkaar, ik weet dat mijn vrienden er voor me zijn, en ik hoop dat jullie ook foelen dat ik er altijd voor jullie ben.
Soms kan SAAME een beetje moeilijk zijn, zoals ik dat heb met Pokon en Mikkie, ik kijk altijd of ze op het dak zijn of in de tuin van de buuren, dat find ik gezellig en dat hoort zo, we zijn vrienden maar ik heb liefer niet dat ze bij mij in mijn huis of tuin komen!, mijn vrouw legde me uit dat dat prima is, dat SAAME niet hoeft te beteekenen dat je steeds bij elkaar bent, daar was ik stiekum wel een beetje opgelugt over.
Er zijn ook nog de sterren: ik slaap altijd met een vlinderdeeken die van mijn Brammievlinderleeuw is geweest, en ik heb nog speelgoed dat ik van Loes heb gekregen, als ik die dingen zie is het net alsof ze weer efentjes bij me zijn, mooi hè?, als ik mijn letters maak denk ik aan Bertje, want hij is ooit de blog begonnen, ik zwaai elke afond naar de sterren, ze wonen allemaal in mijn hart en daar blijfen ze voor altijd, ik fergeet geen enkele ster!

Famielie

Weeten jullie met wie ik ook SAAME ben?, met Bolle, Billy, Pop, Grote Beer en Molly, zij woonden hier foordat ik kwam en ze wonen nu in hun grafjes in mijn tuin, en ze blijfen altijd bij mij en mijn mensen hooren.
Want dat is mijn eerste SAAME: met mijn mensen!, we zijn een famielie van twee mensen en een hele knappe katerman (dat is een grapje hoor!), het foelt net alsof we altijd bij elkaar zijn geweest en we hopen dat dat nog heeeeeeel lang zo blijft, in ons upje zijn we niet kompleet maar met zijn drietjes wel!

Ik zau het liefste willen dat alle dieren en alle mensen op de hele weereld SAAME zauden zijn, dat er vreede zau zijn en geen ruusie, want ik zie het zo: of we willen of niet, we leefen met zijn allen op deze weereld, dan kan je toch maar het beste vrienden zijn?, je hoeft dus niet persee bij elkaar in huis te wonen, je kan ook in elkaars hart of hoofd wonen, daar is altijd ruimte genoeg, ik denk dat het kan, mijn vrouw weet niet zeker of het gaat lukken maar ze findt het wel een mooi plan, zullen we het gewoon probeeren in dit nieuwe jaar?

***

Ik tetter altijd door voor vreede, en ik stuur zachte kopjes aan mevrouw Kim en Mio, ik hoop dat hij beeter wordt, en ik stuur mevrouw Sylvia zachte neusjes.

Joep ontdekt buiten iets nieuws

Nou is het nieuwe jaar alweer vier dagen oud, en alles begint weer een beetje normaal te worden in huis. De kerssemusseboom is weer ingepakt, net als alle kleine lichtjes. Er staan alleen nog wat kaarsen met van die knopjes aan de onderkant, het soort waar ik rustig aan kan snuffelen zonder m’n snorharen kwijt te raken. En dat is wel zo prettig. O, en m’n eigen rode kralen kerssemusseboom heb ik ook nog steeds staan hoor, want die vind ik altijd leuk. Is gewoon een klein dingetje waar m’n personeel lichtjes doorheen gevlochten heeft, maar ik denk dat ‘ie vooral mag blijven omdat ze die draadjes met piepkleinere dan piepkleine lichtjes niet meer tussen die kraaltjes uit krijgen.

Villa

Misschien zet ik ‘m wel op de grond onder de eettafel, naast m’n rotan villa met dakterras. Dan is ‘t net of ik daar ook nog een tuin met boom bij heb. Want ik heb al zo’n bubbelzwembad bij m’n villa. Nou ja, soms dan, als m’n personeel hun voetbad onder de tafel zet om te gaan ontspannen. Ik hengel dan altijd naar de bubbeltjes die uit dat bad omhoog komen, en soms mep ik er poten vol met water uit of ga ik met m’n voorpoten in die bak staan.
Da’s bij Junior altijd een makkie, daar pas ik zelfs nog wel met alle vier m’n poten bij. Maar als Senior z’n achterpoten in de bak zet wordt ‘t wel wat krapjes…

Buiten

Na zo’n drukke laatste maand van het vorige jaar en de oudejaarsavond met de nieuwjaarsnacht kunnen we hier in huis ook best wel wat ontspanning gebruiken. Er wordt tussen het werken door veel geslapen, maar dat komt misschien ook wel door ‘t sombere weer van de laatste tijd. Want ‘t is nou niet al te best geweest, al hebben we vorige maand toch heus wel een echte witte kerssemus gehad, die bijna een hele week bleef hangen. Tenminste, dat vond ik.
Want toen op 25 december ‘s morgens heel vroeg de gordijnen open gingen was ‘t buiten helemaal wit. Echt, ik kon geen poot voor ogen zien, zelfs ‘t weiland naast ‘t achterpad aan de overkant van de sloot was helemaal verdwenen. Je snapt dat ik gelijk bij de achterdeur klaarstond om naar buiten te gaan, want ik had zooo veel mooie verhalen van de buurtkatten gehoord over die witte buitenwereld en wat een lol dat was om doorheen te rennen en te rollen. En een witte kerssemus schijnt best wel bijzonder te zijn. Maar ik kan je mauwen, ‘t viel me enorm tegen. Niks geen geknerp onder m’n poten, de tuin was gewoon nat. Alsof het regende, maar ik voelde helemaal geen druppels. En toch kwam ik na een kwartiertje druipnat weer binnen. Ik snapte daar helemaal niks van.

Lege poten

M’n buurtkatten hadden ook gemauwd dat ‘t altijd wel een feest werd als ‘t buiten wit was. En dat tweebeners, vooral die kleine, dan ballen maakten van dat witte spul om naar elkaar te gooien. Nou, ik heb diverse pogingen gedaan, maar ik kreeg ‘t gewoon niet te pakken. Elke keer als ik ‘t probeerde stond ik met lege poten, die alleen maar steeds natter werden.
Dus ik ben maar weer naar huis gegaan, om tegen m’n personeel te mauwen dat m’n vrienden me gewoon voor de gek hadden gehouden. Dat ik het hele achterpad had afgewandeld, maar als ik achterom keek zag ik helemaal geen pootsporen waar ik gelopen had. Terwijl ze dat toch écht tegen me gemauwd hadden. Sterker, achter me was het ook gewoon weer helemaal wit, en boven ‘t pad, en naast me, en voor me… Ik heb m’n neus maar gevolgd en was allang blij toen ik m’n eigen tuinhek weer terug had gevonden. Precies op tijd om m’n voorraadkast in de keuken open te horen gaan. Mooi. Misschien dat een lekker ontbijtje de teleurstelling over die witte buitenwereld wat kon verzachten. En binnen was ‘t tenminste droog. En lekker warm.

Knuffels

Zoals gebruikelijk was het na ‘t ontbijt tijd voor knuffels. Kwam mooi uit, want dan kon ik gelijk m’n nog natte jas verder afdrogen aan de stof die m’n personeel altijd over hun eigen vel aantrekt. Alleen was ik nu nog zó nat, dat Senior een dikke warme handdoek om me heen sloeg. En voor deze keer vond ik dat eigenlijk best wel lekker. Buikje rond, knuffels en dan zachtjes weer droog worden. Dat maakte veel goed.
Terwijl ik langzaam in slaap begon te sukkelen hoorde ik m’n personeel praten over mist, en dat de wereld wel heel erg klein was die dag. Mist? Ik tilde m’n kop op, want hier wilde ik toch wel even meer van weten…
Om een lang verhaal wat korter te mauwen, op eerste kerssemussedag heb ik dus geleerd dat mist helemaal niet ‘t zelfde is als de sneeuw waarover m’n vrienden gemauwd hadden. Okee, ‘t is allebei wit, maar bij mist lijkt ‘t alsof de hele wolk naar beneden is gekomen, terwijl die met sneeuw gewoon in de lucht blijft hangen. Ofzoiets. Nou ja, dat is ‘t laatste wat ik hoorde voordat ik onder die dikke handdoek in slaap viel.

Het duurde toch nog wel even voordat ik m’n weiland weer kon zien als ik in de vensterbank boven de verwarming naar buiten zat te kijken. Maar het bleef grauw en grijs. En koud buiten, dus ik heb in de afgelopen dagen lekker vanuit huis gewerkt. Tot eergisteren. Want toen was de zon er ineens weer en heb ik extra straatcontroles met de buurtkatten buiten gelopen om lekker saame te genieten. ‘t Leek ineens wel weer voorjaar…
En ik had natuurlijk gelijk ook een nieuwtje te delen tijdens de wandelingen. Want ík weet nu dat mist niet ‘t zelfde is als sneeuw, maar dat ‘t wel net zo wit en net zo nat is. Dus dat vergeet ik nu nooit meer.

Zachte kopjes en ‘n stevige poot,

Joep

Mila en het nieuwe jaar

Lieve allemaal, fandaag is het een speesjaale dag want dit is de eerste dag van het nieuwe jaar. Het jaar twee-duizen-en-vijf-en-twinnig is nu hier. In het afgelopen jaar had ik zo heel veel meegemaakt en daaruit kwam een ieboek.

Me eigen is zo heel veel tros dat mij ieboek er was en dat iedereen wat warmte en zachtheid kon foelen. Ik hoop ook dat iedereen bekoome is van al het knal en fuuwerk. Mijn liefe fukeer Kever heeft zo heel veel mooie poosters gemaak met daarop een hele mooie foto van hemzelf en een krachtige stoere tekst zoals: ik find fuurwerk stom! En dat is zo Kever! Me eigen is zo tros op jou als fukeer.

Meer warmte

Nu is het nieuwe jaar en voor het nieuwe jaar doen heel veel mensen nieuwe afspraken maken. Ze maken dan een afspraak waarin ze iets beter willen doen of iets minder en dat proberen ze dan het hele jaar door. Mij vrouw ook zij heeft ook van deze afspraken en toen dacht ik bij me eigen van, dat wil ik ook.
In mij ieboek staat ook dat ik soowiesoo meer warmte wil en veel meer gezelligheid. Waar dat dat dan komt maar niet uit. Het kan in je hartje zijn of in je hoofd, misschien wel bij je teene dat kan ook nog zolang het er maar is. Zo heb ik nog veel meer dingen waar ik aan zat te denken. Ik heb er een lijstje van gemaak zodat het makkelijk te lezen is maar ook dat je denkt van ooo dat kan ik ook of dat kan ook op mijn lijstje. Alles mag want we zijn hier saame.

Hier is mij lijstje

1. Ik wens voor dit jaar betere dutplekjes. Ik ga aktief opzoek naar betere dutplekjes zodat kan wisselen als ik dat wil. Ik denk ook dat ik het zo heel fijn vind als een vriendje in het asiel een fijn dutplekje heeft dus ik wil dan een warme kussen brengen.

2. Dit jaar wil ik ook dat andere vriendjes lekkere sneks hebben net zoals ik dus ik ga met mijn vrouw een pakketje maake voor onze vriendjes in het asiel die nog een huisje zoeken. We doen er ook wat bij voor de woefjes zodat zij ook kunnen snekken.

3. Rieleksen is heel belangrijk en zeker na zo heel veel fuurwerk. Misschien is er behoefte aan rieleksen omdat alles zo heel veel was. Wiew is een hele goede keuse. Ik vind dat ik best zo heel veel wiewzakjes kan maken voor vriendjes die dat niet hebben in het asiel. Mijn vrouw en ik gaan ons best doen om dat dit jaar zo heel veel te maken.

4. Beweege. Dit jaar ga ik aktiefer beweege omdat het goed voor me is. Ik ga meer in de tuin zijn en de kontroole doen over de beestjes die Bram altijd deed. Dat als er iemand ferdwaald is dat ik dan aanwijs waar ze heen moeten. Ik denk dat dat iets heel goed is.

5. En dan heb ik ook nog dat ik voor dit jaar hoop en wens dat ik nog stees een goede mienister van zachte zaake zal zijn. Dat dingen weer in balans komen en dat we een waarom krijgen als iets anders gaat. Dat iedereen welkom is en dat we allemaal friende zijn. Dat de lijn tussen sterren en geen sterren eefeveel is zodat we allemaal saame zijn. Voor mij is Bram nog stees hier al werkt hij in regenboogland. Hij tel eefeveel mee als iemand anners. Ik vind dat daar geen ferschil in is ook al woont hij nou ergens anners. Ook vind ik dat we niet aan pesten moge doen want dat is niet zo heel leuk. Sommige vriendjes hebben een annere kleur van facht en sommige mauwen in een annere taal en weer annere hebben een aparte naam maar we zijn tenslotte allemaal dezelfde. We zijn allemaal friende. Folgens mij vrouw is dat normen en waarde maar die twee ken ik nog niet zo heel goed. Ik doe mij best.

Saame

Ik vind het ook heel fijn dat ik jullie allemaal weer zie in dit nieuwe jaar. Dat we saame met z’n alle nog zo heel veel mooie ferhale en herinneringen mooge deele met elkaar. Dan is het tijd voor de allereerste groet van dit jaar.
Ik wens jullie een fijne week met allemaal liefe mooie dingen en een warm hart. Ik blijf mee mauwen voor freede want die gaat er koome en alles wordt beter!!

Pootgetekend, Mienister van zachte zaake,

Milamuis

Dopey en de dwarse haarbal

Vandaag mag ik, Dopey het verhaal vertellen, een bijzonder verhaal. En met een aantal van ons in huis is het soms voor vrouw ook niet duidelijk wie het gedaan heeft.

Spugen

Jullie kennen het allemaal wel dat je iets eet en dan opeens begint je maag te protesteren. Dan ga je snel een plekje zoeken waar je alles kunt uitspugen.
Die plekjes die we uitzoeken daar is vrouw niet altijd blij mee.
Maar daar hebben wij geen boodschap aan… nee we moeten het kwijt op een plek waar wij dat willen. Dat betekent ook niet op een reclameblaadje dat vrouw, als ze het ziet gebeuren, snel onder onze kop houdt.
Wat wij fijn vinden is onze maag ledigen op een vloerkleed, op de keukentafel of stoel, op de bank, op het dekbed en boven de verwarming als we toevallig op de vensterbank staan. Maar nooit op de stenen vloer in huis.
Onze vrouw moppert dan nooit maar ruimt alles op en maakt alles weer netjes schoon.

Haarbal

Maar een ander verhaal zijn de haarballen die we af en toe moeten uitspugen omdat we teveel haren van onze vacht hebben opgelikt.
Onze vrouw vindt dat echt vreselijk en als ze dat opruimt maakt ze altijd van die rare vreemde geluiden. Wij staan dan altijd bij haar te kijken of er misschien ook een haarbal komt.
En toen gebeurde, zoals onze vrouw zegt, iets vreselijks.
In de winter draagt zij altijd lekker warme sloffen. En als we dan naar bed gaan zet ze die naast het bed zodat ze smorgens weer zo erin kan stappen.
Ze werd wakker, rekte zich uit en gooide de benen buiten het bed en zo met de voeten naar pantoffels in.
Zoals ze toen deed hadden we nog nooit gezien… ze begon te springen en op een been te huppelen en met het andere been probeerde ze de slof uit te trappen. En ze zei steeds: gatver, wat is dat?’
En toen ze eindelijk de slof uit had en zag wat het was begon ze weer die rare vreemde geluiden te maken. Ze hield snel haar voet onder de kraan en de sloffen gingen de prullenbak in.
Wij vonden het toch wel een beetje zielig voor haar want we wilden haar helpen door de haarbal ergens uit te spugen zodat ze het niet zou zien en geen rare vreemde geluiden hoefde te maken.
Tja en nu vragen jullie zich natuurlijk af wie de dader is geweest…
hihihihihihi ik weet het maar ga het niet verklappen. Dat blijft voor altijd een geheim

Dikke knuffel van ons allemaal

Japie heeft een mooie kerstgedachte

Sinds de openingstijden van het vogelrestaurant in onze ieniemienie achtertuin zijn verruimd, is het een drukte van jewelste. Als een lopend vuurtje gaat het nieuws door de wijk: ‘Heb je het al gehoord? De Fly-Inn in de jungle van Japie is deze winter weer non-stop geopend!’ De vleugels kwetteren het aan elkaar door. Van heinde en ver komen ze aanvliegen op de goed gevulde voederplank.

Hongerige koolmezen en vinken doen zich te goed aan de keur van zaden. Duiven schooieren tussen de gevallen pitjes op de grond onder plank. Deugnieten van kauwen eten op het dak van de schuur waar ze hun eigen dis krijgen voorgeschoteld. Mussen nemen de heg in beslag van waaruit ze massaal toeslaan. Vrolijke fluiters met hun felblauwe petjes bepalen vanuit de top van mijn boom hun strategie. Merels en lijsters met holle magen eten liever in het strookje aan de voorkant. In de prikkelbosjes zitten felgekleurde bessen waar ze dol op zijn. Tussen het afgevallen blad woelen ze naar wormen en insecten. Het is de hele dag door een vrolijk gekwebbel. Zelf zit ik op de boomstam in de hoek, de purrfecte plek om vogelteevee te kijken.

Rust verstoord

Alles is pais en vree. Tot buur langsloopt met overvolle boodschappentassen en mij ziet zitten. ‘Ksssst’, schreeuwt buur en komt woest naderbij, ‘ksssst!’ Dapper blijf ik op mijn post. ‘KSSSSST, WEG JIJ DAAR!’ De vogels schieten verschrikt op. Ik hol naar binnen, het kattenluik kleppert luid. Mijn mens komt af op de commotie, ziet boze buur weglopen en maakt de optelsom. ‘Ik deed helemaal niks,’ miauw ik furschrikt, ‘ik keek alleen maar.’ Mo aait over mijn bol en zegt sussend: ‘Dat weet ik toch, jochie. Jij houdt meer van muis dan van mus. Dat is meer iets voor je furkering. In onze tuin komen gelukkig nog vogels.’
Ze loopt naar buur toe. Ik sluip achter haar aan en verschans me tussen uitpuilende kliko’s. Wat er niet meer in past, ligt op de grond. Ik knoop in mijn staart dat ik hier vannacht even terug moet komen. Dat kan nog wel eens wat interessants opleveren. Mo blijft in de poort staan van de verder smetteloze tuin waar een zware azijnlucht op haar longen slaat. Buur heeft de grote tegels grondig geboend. Sprietjes groen krijgen er geen kans. Zandkorrels ontsnappen niet aan de aandacht als de hoge drukreiniger het werk doet. Happend naar adem vraagt ze wat er aan de hand is. ‘Jouw kat loert naar de vogels. Dat is zielig voor die beestjes.’

Natuurliefhebber

Ze kijkt langs de kale omheining die opgeleukt is met fel knipperende kerstverlichting. ‘Tja, dat doen katten soms’, antwoordt ze. Mijn mens heeft allang geleerd om discussies te vermijden over mijn buiten zijn en verandert het onderwerp van gesprek. ‘Komen de kinderen eten met Kerst?’ Buur begint te glunderen. ‘Ja, alle kinderen en kleinkinderen komen. Dochterlief en schoonzoon vliegen over vanuit Verwegistan.’ Het is buur gegund dat het reislustige gezin compleet is om in deze tijd van het jaar Saame te kunnen zijn. Hoewel ze het al weet – de kiloknallers puilen uit de tassen – informeert ze naar het menu.
Na het uitwisselen van de beleefdheden wenst ze buur een fijne tijd met elkaar. Als ze weg wil lopen, voegt buur er aan toe dat ze lekker met zijn allen naar het bos gaan om een frisse neus te halen.

Het gezin is dol op de natuur. Het is gelijk aanleiding om naar de egels te informeren. Want die zijn zo schattig. Ik weet dat de Stekels zich de laatste weken hebben volgevreten en inmiddels tevreden liggen te snurken in hun huisjes. ‘Die zijn pas in winterslaap gegaan’, zegt Mo met een warme glimlach. ‘O, vandaar, ik zag ze al niet meer langs je tuin lopen. Leuke beestjes hoor, maar ja, het geeft wel een hoop troep, hè?! Net als die vetbollen voor de vogels. Geeft dat geen vlekken op je tegels?’ Mijn mens houdt wijselijk haar mond, en glimlacht nog een keer vriendelijk voor ze zich eindelijk omdraait.

Val

’s Avonds ga ik terug naar de etensresten. Ik hoop op een bingo. Het is lang geleden dat ik een sappige muis op heb. Het water loopt me in de bek als ik denk aan zo’n grote bruine knoeperd. Dat zou toch een purrrrfect kerstmenu zijn. Als ik dichterbij kom, zie ik ze al scharrelen. Dat wordt een makkie. Maar dan vanuit het niets opeens een harde klap van dichtslaand metaal. Nog een laatste piep gevolgd door een ijzige stilte. De nietsvermoedende diertjes schieten alle kanten. Ook ik maak dat ik weg kom voordat mijn staart gegrepen kan worden door zo’n gemene klem. Wat is de kerstgedachte toch mooi. Net als de natuur. Al hangt het er wel van af hoe het vogeltje gebekt is.

Koppie van Japie