Alle berichten van Chef

Kever heeft een mening over naar buiten kijken

Ik kan nau gewoon helemaal alleen in de slaapkamer in mijn kersmusmand liggen, dat heb ik forige week ferteld, maar ik durf NOG iets nieuws!, het begon er mee dat ik de laatste tijd een paar keer op de fensterbank in de slaapkamer probeerde te klimmen omdat ik naar buiten wilde kijken, alleen is die fensterbank heel klein en smal, ik pas er maar met één voet en één bil op, en dat zit niet lekker.

Krukje

Mijn vrouw was bang dat ik zau fallen en had daarom een krukje voor het raam gezet, zodat ik daar op kon zitten, dat snapte ik niet, wat moet ik met zo een kruikje?, froeger heb ik een krabpaal gehad die voor het raam stond maar ik fond er niets aan, ik heb er presies één keer opgezeten omdat mijn vrouw me er op had getild, toen kwam er buiten iemand langs lopen en daar schrok ik zo van dat ik me achterofer liet fallen, gelukkig kon mijn vrouw me opfangen, maar mijn mensen haalden die krabpaal meteen weg, en ik heb hem NOOIT gemist.

Doos

Tot ik dus naar buiten probeerde te kijken en niet op de fensterbank paste, mijn vrouw ging daarom op de Aaipet op zoek naar een krabpaal voor mij, eentje waar ik zelf op zau durfen klimmen, en ja hoor!, na een week kwam er een heeeeele grote doos waar ik een beetje bang van was, en weer twee daagen later stond er in de woonkamer een groot ding van haut, ik keek efentjes en liep meteen door naar buiten, naar mijn tuin, ik hau niet van nieuwe dingen, alleen als het om te eeten is, dan wel, maar ik wist natuurlijk meteen dat ik dat ding niet kon eeten.

Gras

Toen ik terug kwam uit mijn tuin stond dat ding in de slaapkamer, voor het raam, naast de stoel waar ik altijd aan krab, en ik rook meteen iets heeeeel lekkers: een grasplantje!!!, o dat find ik zo heerlijk om aan te knabbelen!, er was alleen een probleem: dat plantje stond

Hier zie je hoe ik op mijn krabpaal kan klimmen, fia de stoel!

bofenop het nieuwe ding… wat nu?!

Ik probeerde om op de stoel te gaan staan en het gras te eeten, dat lukte niet: ik kon er niet bij, ik wilde het eigenlijk al opgeefen maar mijn vrouw kwam bij me staan, ze zei Kijk eens Keef en liet me zien dat ik fia de stoel op dat ding kon klimmen en zo mijn gras kon eeten, het was echt heel spannend en moeilijk, maar ik deed het!, en terwijl ik mijn gras zat te eeten ontdekte ik dat ik OOK NOG naar buiten kon kijken, zooo heee het was echt fantasties!!!

Al diezelfde afond klom ik helemaal in mijn upje op het ding, dat ging prima, en nau zit ik er elke dag een paar keer op, om gras te eeten maar fooral om naar buiten te kijken, ik weet niet of ik net als Bertje de straat durf te kontrooleren, maar ik hau wel een beetje in de gaaten wat er presies voor mijn huis allemaal aan de poot is, en dat daar niks geks gebeurt.

Omdat ik nau zo hoog zit kijk ik altijd of ik mijn vrienden kan zien, ik tetter zachtjes Hallo!, en ik hoop dat jullie mij kunnen horen, ik stuur neusjes naar mijn Milamuisje, en als het donker is zwaai ik naar Bolle, Bertje, Loes, mijn Brammievlinderleeuw en alle anderen sterren.

Trots

Om mij een beetje te plaagen noemen mijn mensen het grote ding een bejaardenkrabpaal, maar dat klopt dus echt niet!, het is een krabpaal voor keidappere tijgers die altijd alles durfen en zo iemand ben ik toefallig, op de doos stond dat het spesjaal voor grote en zwaare katten is, nau dan!!, maar mijn mensen zeggen ook dat ik ze elke keer weer ferras, zoveel als ik ineens durf, en ze geefen me heel veel kompliementen, ik moet eerlijk zeggen dat ik best een beetje trots ben, ik had nooit ferwacht dat ik nog zoveel nieuwe dingen kan leeren terwijl ik toch al twaalluf jaaren ben.

Wie weet wat ik allemaal nog ga leeren en ontdekken, de hele weereld ligt ineens voor me open, er zijn zoooo veel dingen die ik nog kan probeeren, misschien klim ik wel een keer op de bofenste plank van mijn krabpaal, dat is nu nog te grieselig maar het kan best dat ik dat ooit WEL durf!!!

***

Ik stuur Doerak nog steeds heel veel beeterschapskopjes, ik denk aan mevrouw Door, en ik tetter gewoon door voor vreede, fanaf mijn krabpaal dus dan ben ik NOG beeter te hooren!!

Joep heeft een probleem met zijn Feestboek

Bijna anderhalf jaar geleden kreeg ik m’n eigen FeestBoek pagina. Onder personeelstoezicht natuurlijk, want ik was toen nog veels te jong om zelf allenig de hele wereld over te gaan. Ik had ook nog helemaal geen snekkies gegeten van leptopgebruik, dus alle hulp was welkom. Want ik mauwde geen tweebenerstaal, en ik had m’n personeel hard nodig om m’n verhalen om te zetten naar letters die tweebeners met een beetje ervaring konden lezen. Of voorlezen, natuurlijk.

Leptop

Niet alleen dat, maar als kittenkater kreeg ik het ook niet voor elkaar om maar één letter op het toetsenbord in te tikken. Die dingen zijn gewoon niet gebouwd op kattenpoten. Ik kon wel met één stiletto een letter aantikken, en als dat had gemogen zou ik nu volgens een perfect 2-nagelsysteem kunnen tikken, maar m’n personeel voelde er niks voor om elke letter voor me te spellen. En volgens hun hier zou ‘t op den duur ook teveel toetsenborden gaan kosten.
Dus kwam er leptoptijd, waarin ik samen met m’n personeel op het scherm kon meekijken.
We begonnen altijd met een foto uitzoeken en ik mauwde daar dan iets over terwijl m’n personeel het vertaalde naar tweebenerstaal. Dat kreeg ik dan weer teruggemauwd om te checken of het verhaal klopte. Want als startende sjoernalist moest ik daar natuurlijk wel streng op blijven, vond ik.

Vrienden

Op die manier hebben we een hele lange tijd bijna dagelijks iets gepost over een belevenis op die dag. Uiteindelijk waren Junior en ik elke dag wel even bezig om iedereen te antwoorden, en ik kreeg volgers op mijn pagina uit Zuid-Afrika, Canada, een paar Verenigde Staten en andere landen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar ook dichter bij huis werd ik ‘ontdekt’.
Volgers werden Vrienden, waarmee lief en leed gedeeld werd. En zo begon mijn wereld steeds groter te worden dankzij andere katten en hun personeel, maar ook met blafvrienden en hier en daar een fladder- en knaagvriend wisselde ik graag van gedachten.
Er kwamen ook tweebeners zonder huisdier die vrienden werden, terwijl ik écht geen allemanstweebenersvriendje ben. Maar zo naast m’n eigen personeel, in de vertrouwde veiligheid van m’n eigen huis, mauwde ik er op los alsof ik iedereen al jaren kende. Dat was altijd gezellig, zo saame met z’n allen.

Verandering

’n Week of 6 geleden begon er iets te veranderen op m’n FeestBoek, zonder dat ik daar blijkbaar iets aan kon doen. De mensen in het bedrijf bij wie ik m’n pagina had aangemaakt vonden blijkbaar dat ik nog meer vrienden nodig had, en deden de meest vreemde voorstellen. Soms moest ik wel 25 verzoeken om te volgen wegklikken voordat ik de berichten van m’n eigen lieve vrienden zag. En dat vrat best wel veel tijd. Ik merkte dat ik FeestBoek op deze manier toch niet meer zo leuk vond als voordat die andere mensen zich ermee gingen bemoeien, en ik zat een heel stuk minder samen met m’n personeel achter de leptop om m’n verhaaltje te doen…

Misschien zag die grote baas van FeestBoek dat als een uitnodiging om nog meer rotzooi op m’n pagina te gooien, want ineens kreeg ik ook allerlei advertenties te zien waar ik helemaal geen belangstelling voor had. Zoals van een bedrijf dat vond dat ik wel een haartransplantatie kon gebruiken. Ik snap niet waar ze het idee vandaan halen, want zowel ik als m’n personeel zijn prima tevreden over onze vacht.
Ik kreeg een uitnodiging om te komen werken bij de overheid. Maar ik heb al een heerlijke baan, lekker dicht bij huis, met prima arbeidsvoorwaarden. En of ik belangstelling had voor een vakantiehuis op Curaçao, naar een dansfeest wilde komen of yoga wilde leren. Nee, nee en nog ‘s nee.
Net zo min als dat ik aluminimale deuren in m’n huis wil laten zetten, schoenen of een nieuw huis wil kopen of naar de sportschool wil. Ik heb m’n eigen trainingsparkoers naast m’n huis, lekker in de buitenlucht. Dus ook allemaal nee.

Advertenties

Ik geloof ook nooit dat m’n personeel blij zal zijn als ik de auto ga inruilen bij een garagebedrijf aan de andere kant van ‘t land. En ik hoef helemaal geen brilletje, ik zie alles wat ik wil zien en de rest ruik ik wel, dus die aanbieding van een brillenwinkel tweehonderd kilometer de andere kant op, die heb ik ook weg laten klikken.
Maar ik ben een beetje bang dat ik met alleen wegklikken niet meer van al die advertenties af kom. Nee, m’n personeel moet aangeven waarom we die reclame niet willen zien, dan laten weten dat we ‘m niet meer willen zien en dán pas kunnen we ‘m afsluiten. Maar dat geduld hebben we na 28 ongevraagde advertenties vaak niet meer, dus ik doe op dit moment nog maar weinig met m’n eigen Feestboekpagina.

Drukte

Stilletjes hoop ik dat het ook allemaal ooit over gaat, die drukte op m’n pagina. Net zo plotseling weer verdwijnt als dat het er ineens onverwachts op stond. En dat ik, als ik ‘m over een tijdje weer ‘s open, gelijk de berichten van m’n eigen lieve vrienden weer zie zonder al die gekkigheid er omheen die ik eerst moet wegklikken. Want ik mis m’n Feestboekvriendjes toch wel…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Mila begint netjes aan de nacht

Lieve allemaal, Ik heb iets zo heel bijzonders ontdekt tijdens mijn dagelijkse poetsroutine, en dat wil ik heel graag met jullie delen. Meestal poets ik mijn pootjes, mijn buik en mijn gezicht heel netjes, zodat ik de nacht schoon en fris kan beginnen.

Teentjes

Maar gisterenavond, toen ik daar rustig zat en mijn achterpootje omhoog hield, ontdekte ik iets wat ik nog niet eerder echt had opgemerkt. Wisten jullie dat mijn teentjes niet allemaal dezelfde kleur hebben? Sommige zijn zwart, alsof ze een stukje van de nacht met zich meedragen, en andere zijn zachtroze, als een bloesemblaadje in de lente. Heel bijzonder, hè? Ik wist niet eens dat dat kon.
Als poezendame van twaalf jaar jong en heel netjes, ben ik van mezelf altijd bezig om er verzorgd uit te zien. Ik poets zorgvuldig, maar dit keer keek ik echt goed naar die zachte kussentjes. Het voelde alsof ik ze voor het eerst echt zag! En ik dacht: dat is toch wel heel speciaal. Het ene kussentje donker, bijna zwart, en het andere roze – het contrast is zo mooi. Het is alsof ik een klein stukje dag en nacht meedraag, precies in balans, altijd bij me. Misschien hebben jullie dat ook wel; iets unieks en bijzonders dat bij jullie hoort en altijd met je meegaat.

Zacht

Nou, het lijkt misschien een klein dingetje, maar voor mij voelde het als een grote ontdekking. Elk teentje dat ik op de grond zet, heeft z’n eigen kleur. Het ene teentje brengt mij naar mijn broertjes, het andere naar mijn vrouw voor een extra knuffel. En soms zet ik die speciale kussentjes voorzichtig op de grond, sluipend door het huis in de nacht. Die kussentjes dragen me overal heen en houden me stevig, maar zacht verbonden met de wereld om me heen. Het geeft me een trots gevoel, alsof ik met die bijzondere kussentjes een beetje magie overal achterlaat.
Ik voel me net een ontdekkingsreiziger, elke dag weer. Stel je voor dat je iedere dag iets nieuws ontdekt over jezelf. Misschien is het iets kleins, zoals het vinden van een zwart én roze teentje, of misschien is het iets groots zoals een nieuwe plek ontdekken. Wat het ook is, het maakt ons uniek, toch? En het mooiste is dat we die speciale kanten van onszelf af en toe eens in het zonnetje mogen zetten.

Vanavond, wanneer ik mijn routine weer doe, zal ik nog wat extra aandacht besteden aan die bijzondere kussentjes. Misschien geef ik ze nog een likje extra om ze te laten weten hoe bijzonder ze zijn. Want ook al lijkt het iets kleins, juist die kleine dingen maken het leven mooi en bijzonder. Het maakt dat we onszelf met een beetje zachtheid en liefde verzorgen – iets wat ik als Minister van Zachte Zaken natuurlijk heel belangrijk vind.

Kopjes

Lieve vrienden, misschien hebben jullie ook wel zoiets speciaals, iets wat jullie net zo bijzonder maakt. Misschien een moedervlek, een extra zachte haarlok, of een speciale blik. Ik ben heel benieuwd wat dat is als je het wilt delen.
Tevens doe ik al mijn zachte mooie teentjes bij elkaar voor Doerak. Dat hij zonder pijn verder kan. Ik weet zeker dat zijn mensen en Bliksem extra lief zijn voor Doerak.
Ik tetter nog steeds mee voor vrede want dat is echt nodig en ik doe kopjes geven waar er nodig is.

Poot getekend,
Mienister van zachte zaake, Milamuis

Minnie kreeg catspiratie

Ik lag lekker te dromen. Boven op mijn luukse krappaal. Je weet wel die met twee etages en een hangmatje. Ik droomde van een weiland fol met muisjes. Er boofe vlogen allemaal fooguls. Kek kek kek smak smak. Dat deed mijn bekkie terwijl ik sliep hihi.
Tot ineens ik wat hoorde. Minnie. Min. Minnespin. En toen werd er oofer mijn vagtje geaaid. Het was Frau die mijn aandacht wilde. Jeetje joh ik lag net zo lekker te dromen mauwde ik. Met een half slaperig koppie keek ik op.

Noepies

Het is weer tijd erfoor Minnie. Dat zei ze. He huh tijd waar foor? Ohh voor noepies soms? Ik freef het slaapzand uit mijn oogjes met mijn pootje. Wel met nageltjes in natuurlijk want anders doet het au aan mijn oogje. Frau moest lachen. Nee het is geen tijd voor een snoepje. Nu ja als we zo klaar zijn dan wel. Dan krijg je er wel een of twee. Ik mauwde furrontwaardigd. Een of twee? Ikke ben toch heel lief? Dan mag ikke toch vast wel vier noepies of nog meer. Ging op mijn allermooist zitten en keek haar met mijn allerliefste snoetje aan. En dat werkte hihi.
Zegt ze ok Min je krijgt je snoepjes lieverd maar daarna gaan we echt aan de slag hoor. Je snapt dat ik alleen het woord noepies hoorde en daarna lekker aan de smikkel ging. Ik zat net lekker te genieten van noepie nummer vier toen ik achter me hoorde. Hap hap eet eens wat door ik wil nu toch echt wel aan de gang gaan.
Dus ik slikte m’n noepie door en keek haar aan. Je zegt dat nu de hele tijd al miauw maar wat bedoel je nou precies? Ikke zat er hard over na te denken met mijn kattehersentjes maar snapte toch echt niet wat ze bedoelde. Ze begon te lachen. Mi-hin het is toch weer bijna Minnie dinsdag dus tijd om je blog te mauwen aan me zodat ik het voor je op kan typen op de computer.

Catspiratie

Ohh bedoel je dat. Hihi ja dat is waar ook. Het is alweer zover. Wat gaan twee weken dan snel he. Alleen miauw we hebben wel een probleempje dan. Ikke heb namelijk nu ff helemaal geen catspiratie. Er zitten alleen lekkere foogultjes in mijn gedachte. En die fladderen daar jammie rond.
Frau keek me aan en zuchte. Wat moet ik nu dan Minnie? We moeten wel iets inleveren. Kan toch moeilijk over mezelf gaan schrijven. Daar moest ik wel een beetje om miauw lachen. Mew er is toch niemand geinteredingest in de belevenissen van een tweebener. Nee mijn fans willen alleen miauwtjes en letter fan mij lezen dat weet ik zeker.
Weet je wat zei ze toen. Klim anders op schoot. Dan gaan we eefe lekker knuffelen en een serie kijken op de teevee. Nou daar had ik wel zin in. Alleen miauw froeg ik of ze of ze een fillum op wou zetten. Die gekke oranje kat die Garfield heet had een nieuwe gemaakt en die wou ik best wel zien. Nou en dat mocht en toen klom ik al spinnend lekker op schoot.

Fillum

Toen de fillum afgelopen was nou toen had ik ineens wel catspiratie om mijn blog te mauwen hoor. Ommedat ik me rielekst voelde lukte het wel. En dat was ikke omdat ik keihard had zitten te miauwlachen om de gekke dingen die die kat in de film allemaal meemaakte. Zit er zelfs oofer te denken om aan Frau te vragen of ik op de eipet mag om Garfield een berichtje te sturen. Wie weet krijg ik wel een poottekening terug. Ach ja een poesje mag dromen toch.
Nou dit was het weer voor deze keer. Ik blijf nog altijd meetetteren voor Freede!

Pootje van Minnie

Lucky over het leven in Krullieland

Lieve allemaal, zoals ik vorige keer al zei zijn hier dingen anders maar ook hetzelfde als waar we eerst woonden. Ik vind het persoonlijk als katermans erg fijn dat er veel dingen hetzelfde zijn, want dat is toch belangrijk. Ik houd erg van veel van hetzelfde, mijn mensen noemen me daarom wel eens een gewoontedier. Ik weet niet precies wat dat is want ik ben toch per slot van rekening gewoon een katermans maar het klinkt zeker niet slecht. Ze zeggen dat ik van alle dagen hetzelfde doen en krijgen houd en dat is denk ik ook zo. Ik vind daar niks mis mee want ritme en regelmaat zijn belangrijk in een kattenleven. In een mensenleven trouwens ook.

Huis

Wat anders is, is natuurlijk het huis. We hebben nog steeds evenveel verdiepingen maar het is natuurlijk een ander huis en de meeste kamers zijn gewoon op de begane grond. Die met dat trapje daar naartoe natuurlijk. En het is in een ander land maar dat maakt voor ons niks uit. Miauw verstaan ze hier ook wel en ze verkopen ook snacks voor katten in de winkel. De kamers zijn anders, de een is wat groter dan de ander maar onze spullen en die van onze mensen staan er wel allemaal en dat is fijn. Er is een nieuwe (nu ja, oude nieuwe) bank gekomen maar die is ook prima om op te liggen want onze plaids en mijn trappelkussen liggen er ook weer op. En die ruiken al helemaal naar mij natuurlijk.

Tuin

Wat ook anders is, is natuurlijk de tuin. Deze was eerst ook zeker niet klein maar nu is deze supergroot. We hebben een tuin aan de voorkant en eentje aan de achterkant van het huis. Ik ben al op beide plekken geweest trouwens maar nu het zo koud is, kom ik veel minder vaak buiten natuurlijk. Ik houd namelijk (zoals de meeste katten denk ik toch wel) meer van warmte dan van kou. Konijntje woont wel buiten maar die kan er goed tegen want die heeft inmiddels weer een superdikke winterjas aangedaan. Ze ziet er nu heel wollig en zacht uit zeggen mijn mensen.
Maar goed, die tuin dus. Aan de voorkant is een trap en heel soms, als mijn mensen bijvoorbeeld gaan kijken of er wat in de brievenbus zit of als ze iets gaan weggooien in de container, mag ik even mee. Dan kom ik nog niet verder dan de trap hoor want dat is al erg spannend. Dit is trouwens ook zo’n trap waar je doorheen kunt kijken, net als in huis. Dat is reuze handig moet ik zeggen.

Avontuur

Ik mag af en toe in de achtertuin maar meestal zijn mijn mensen daar dan ook. Alleen pas had ik daar wel een groot avontuur beleefd moet ik zeggen. Mijn man was eventjes buiten maar hij had niet gezien dat ik ook meegelopen was. En toen ben ik uit de tuin gegaan om verder te verkennen. Ik ben niet zo heel ver geweest maar mijn mensen waren me wel kwijt. Logisch ook want ik was zo druk met verkennen overal dat ik niet eens wat terug miauwde toen ze me riepen. En toen moesten mijn mensen dus even weg en was ik niet binnen. Ze waren erg bezorgd hoorde ik later maar ik wilde ze toch heus niet ongerust maken.
Toen mijn man terugkwam (gelukkig was dat al heel snel) zat ik netjes bij de voordeur op hem te wachten en kon ik weer binnen. Ik ben daarna wel meteen boven in een warm mandje gaan liggen en heb mijn avontuur aan Molly verteld. Mijn mensen weten nu dat ik het huis zelf terug kan vinden en ook waar ik naar binnen kan. Ze vertrouwen me nu dat ik alleen naar buiten kan en mag maar ze hebben wel liever dat ik niet zover weg ga. Dat laatste beloof ik maar even niet want het is allemaal zo spannend en er is nog zoveel te ontdekken buiten.

Knuffels van Lucky