Alle berichten van Chef

Kever heeft een mening over zijn weereld

Ik ben een rustige katerjongen van 12 jaaren, ik hau er van als alles altijd hetzelfde is, als er iets nieuws is doe ik vaak alsof ik het niet zie want anders word ik misschien nerfeus en dat wil ik niet, als ik speel speel ik maar kort en het liefste kijk ik gewoon om me heen of word ik geknuffeld door mijn mensen, ik moet er NIET aan denken om mijn tuin uit te gaan, veels te grieselig!, ik ken mijn tuin goed maar andere tuinen niet, waarom zau ik in een tuin willen komen waar ik nooit ben geweest?, bofendien kan ik me niet foorstellen dat een andere tuin mooier is dan de mijne.

ik leef mijn leefen zoals ik find dat het hoort, ik ben helemaal gelukkig met hoe alles is en meer wil ik niet, mijn leefen is perfekt, folgens mij kan het niet NOG beeter worden, nau ja… misschien als ik meer knuffels zau krijgen en als het altijd zomer zau zijn, maar ferder ben ik kompleet tefreeden.
Froeger dacht ik dat elke kat zo was maar dat is dus niet waar, dat heb ik geleerd sinds Pokon hier ferderop kwam wonen, al fanaf het begin ging hij bij alle huizen naar binnen, hij keek in alle schuurtjes, hij klom in alle bomen en hij ontmoette alle katten uit de tuinen, als ik in mijn tuin lag zag ik hem foorbij komen rennen naar weer een nieuw afontuur, en ik werd al moe en bang als ik naar hem keek.

Pootje

Pokon komt bijna elke dag bij mij op bezoek in mijn tuin en in mijn huis, hij zegt mij altijd gedag met een hoge PRRRRT en een kopje, dat find ik netjes van hem, daarna eet hij mijn eeten op, speelt met mijn speelgoed of krabt aan mijn krabspullen, en als mijn mensen prooberen

Hier zie je de neus van Pokon als hij onder mijn bank ferstopt zit!

hem naar buiten te brengen ferstopt hij zich onder de bank of achter het buroo omdat mijn mensen daar niet bij kunnen, en dat durfen ze ook niet: Pokon krabt en bijt best heel hard als hij iets niet wil!
Zelf kijk ik alleen maar, ik loop hem achterna om te zien waar hij is, HEEL soms geef ik hem een tik, en weet je wat hij dan doet?, hij geeft mij ook een tik!, ja dan weet ik het dus niet meer, daarom laat ik het maar zo, wat zau ik trauwens nog meer kunnen doen?, ik fertrauw er op dat mijn mensen het wel reegelen, en dat doen ze door net te doen alsof Pokon er niet is, dat findt hij niet leuk en dan gaat hij vanzelf weer weg.
Maar Pokon en ik speelen ook met zijn tweetjes, pas lag hij ONDER mijn krabfootuil (hoe dat past weet ik niet!) en ben ik op mijn rug er voor gaan liggen en zo probeerden we elkaar te tikken, het was echt heel leuk, in de tuin rennen we elkaar achterna, dan rent hij mij achterna en ineens draait ik me om en ga hem achterna rennen, dat is keispannend!

Weereld

Wanneer mijn mensen Pokon op het dak van het schuurtje zetten is hij meestal binnen een minuut weer terug, mijn vrouw zegt dat hij een lefgozertje is, ze moet altijd om hem lachen, ik weet alleen dat Pokon een jong katerjongetje is, dat hij niet gemeen doet tegen mij, en dat ik zelf ook ooit jong was, dus ik find het best dat hij in mijn tuin en huis komt.
Pokon durft ALLES, hij klimt zó de ladder naar het schuurtje op en af, echt waar hoor!, als mijn mensen mijn deurtjes dicht doen gaat hij er tegenaan tikken met een pootje, zo van Ik ben hier en ik wil naar binnen, hij is altijd onderweg naar nieuwe afonturen, terwijl ik altijd thuis ben, hij is een wijdeweereldkater en ik ben een huis-, tuin- en keukenkater.
Mijn weereld is klein en daar ben ik blij mee, dat wil ik zo hauden, de weereld van Pokon is groot en daar is hij blij mee, zo hebben we allebei onze eigen weereld en soms komen die twee weerelden elkaar tegen in mijn huis, Pokon denkt dat het afontuur ergens fer weg ligt, ergens waar hij nog niet is geweest, maar ik weet dat de grootste afonturen ook heel dichtbij kunnen zijn, en dat het grootste geluk thuis is, waar liefde is.

***

Nau tetter ik al zooooo lang voor vreede, maar nog steeds is er geen vreede, hoe kan dat nau toch?!, zau ik iets faut doen?, ik froeg het aan mijn vrouw en zei zij dat het niet aan mij lag, maar aan mensen oferal, en dat mensen weleens een foorbeeld zauden kunnen nemen aan katten, omdat die veel minder ruusie maken!

Joep heeft nou 30 blogs

Het is voor mij een bijzondere dag want vandaag, op de dertigste van deze maand, mag ik precies m’n dertigste blog aan jullie presenteren.
Heel eerlijk, ik had niet gedacht dat ik ooit zo ver zou komen toen ik hoorde dat Bert over de Regenboogbrug was gegaan omdat z’n leef-tijd bij Mevrouw Bert op was. In de weken daarna keek ik niet naar de leptop om, ik had gewoon helemaal geen zin meer om nog een blog te laten opschrijven. Ik kon écht niks verzinnen dat leuk of interessant of belangrijk genoeg was om over te mauwen…

Boep

Inmiddels weet ik dat dat gewoon kwam omdat ik Bert kwijt was. Hij was m’n inspiratiebron, m’n leermeester (oooh, en best wel een beetje strenge hoor, als hij vond dat ‘t even nodig was) en m’n vriend. Ook al kenden we elkaar helemaal nog niet zo lang, voor mij leek het alsof Bert m’n hele leven al bij me was. Eigenlijk hetzelfde gevoel als dat ik had toen Bram plotseling vertrok. Want ook hij was net zo wijs als Bert en als jonge kittenkater wist ik toen al gewoon gelijk dat ik van allebei nog heel veel kon leren.
‘k Had me zelfs voorgenomen om, als ik eenmaal net zou oud en wijs zou zijn als Bram en Bert, dat ik m’n naam zou gaan veranderen in Boep. Want ik wist toen heel zeker dat de wijsheid die zij hadden en hun talent om prachtige letters te kunnen schrijven iets te maken moest hebben met de B waarmee hun naam begon.

In je hart

Intussen ben ik er achter gekomen dat het gevoel dat ik toen had, alles te maken bleek te hebben met iemand heel erg missen. Ik heb daar lang met m’n personeel over zitten mauwen, en zij herkenden het wel. Ze zijn al héél veel ouderderder dan ik en hebben al heel veel meer lieverds over de Regenboogbrug moeten laten gaan. Elke keer weer voelden ze die enorme leegte, zoals ik die ook had gevoeld in ‘t afgelopen jaar. Ze mauwden me dat alle mooie herinneringen die je samen gemaakt hebt zorgen dat iemand voor altijd in je hart blijft wonen, ook als je ze nooit meer kunt knuffelen, of kopjes geven. En dat ze stilletjes nog steeds naar al die mooie sterren knipogen, omdat andere tweebeners het vaak maar raar vinden als ze ineens naar een ster zouden gaan staan zwaaien.
Nou, ik vind dat helemaal niet raar hoor, en ik weet zeker dat iedereen die iemand mist daar ook niks raars aan zou vinden.

Letters

Toen Mevrouw Bert vroeg of ik weer wilde gaan bloggen was ik net bezig om alles wat ik in de weken daarvoor had gevoeld een plaatsje te geven. En hoe vaker ik weer achter de leptop zat te mauwen, hoe steviger en mooier dat plaatsje werd. Met Bert dicht bij me in de buurt kon ik alle letters weer laten intikken.
Want ik wist dat niet alleen hij, maar ook Bram met me mee zou kijken, zolang ik blogs blijf mauwen. Omdat echte vrienden elkaar nooit meer kwijtraken…

Kater

En zo ben ik alweer dertig blogs verder. De zeven zaterdagen nadat Bert vertrokken was en alle dagen daartussen in heb ik veel nagedacht. Over vrienden, over ‘t leven, over de Regenboogbrug. Maar ook welk natvoer favoriet is en waarom ik sommige speeltjes in huis helemaal niet leuk meer vind en andere juist ineens wel.
Ik denk dat ik in die tijd ook begon te veranderen, van de kittenkater die ik was naar de echte katermans die ik nu geworden ben. Da’s best nog wel even wennen hoor, want ik moet helemaal zelf gaan bedenken hoe ik me als kater moet gaan gedragen omdat m’n moeder me daar nooit iets over gemauwd heeft. Volgens m’n personeel ben ik gewoon nog even lekker aan ‘t puberen, maar ik heb echt geen idee wat ze daarmee bedoelen.

O, en ik denk nu dat ik toch m’n eigen naam maar hou, voor de rest van m’n leven. Ik ben er nou eenmaal aan gewend, en volgens mij kan ik ook met een naam die met een J begint prima wijs worden en blogs mauwen.

Zachte kopjes en ‘n stevige poot,
Joep

Mila kijkt naar de regen

Lieve allemaal, afgelopen week was het heel raar met het weer. Een dag was het zo heel veel mooi zon en toen kwamen er inees donkere wolken. Ik was heerlijk aan de bloemen aan het snoffen toen er ies gebeurde.

Mijn vrouw schepte mij zo inees op vanuit mij achterwerk zo naar voren. Ik liet meteen weten met een meh en een Prrrr dat ik het een beetje niet verwacht had. Dat was natuurlijk met een reden want mijn vrouw doet anders niet zo scheppen en zo snel. Mijn beide achterpoten hingen over haar arm heen net als mijn voorpoten. Eigenlijk hing ik best fijn zo over haar arm heen. Mijn pootjes gingen meteen in koekjesbakstand. Eerst ging links een trappel doen en daarna rechts. Prrrr vrrrr vrrr kwam er vanuit mij lijfje.

Binnen

Zo gebeurde het dus. Ik werd geschept en hing in de lucht. Er kwam ook nog een mehh bij. Mijn vrouw liep van achterin de tuin heel vlug naar binnen. Daar werd ik op de grond geland met mijn vier pootjes tegelijk. Sorry Poekie maar het moest even.
Mijn vrouw zette mij gewoon neer hoor alleen ging alles heel vlug en voordat ik het in de gaten had zat ik binnen en zij buiten. Dat was niet eerlijk want ik wil ook buiten zijn. Mijn manspersoon en mijn vrouw waren allebei buiten en ik was binnen. Ik was in de war, waarom moest ik nou naar binnen. Ik dacht, ik ga eens kijken waarom ik nou naar binnen moet en hun niet.

Raamrand

Als ik op mijn achterpootjes ga staan kan ik net over de raamrand kijken van de keukendeur. Dat was lekker handig want nou kon ik zien wat er is. Eerst was er helemaal niks. De wolken waren wat donkerder en het waaide een beetje maar dat ken ik allemaal. Het was niks nieuws dus bang was ik niet. Er kwamen ook geen harde geluiden of enge dingen voorbij.
Dus ik bleef op mijn achterpootjes staan en toen keek ik meteen in mijn vrouw haar ogen. En zij ook in de mijne ik weet het zeker toen het inees kwam. Heel hard en heel veel. De wolken waren stuk en er kwam heel veel regen naar beneden. Dikke druppels die heel hard kletterde op de ramen en deuren maar ook op de tent waar mijn manspersoon en vrouw onder zaten.

Ik keek naar de wolken omdat er zoveel druppels kwamen toen ik inees een flits zag. Het gebeurde zo heel snel dat ik niet eens kan mauwen hoe snel het ging. Wat daarna kwam dat klonk best eng en hard zo van KNAL en BOEMDELDEBOEM. Ik schrok er best van en nau wilde ik even niet meer voor de raam staan want je weet maar nooit met zo’n boemeldinggeluid. Ik leerde later dat het onweer was en dat het knal geluid van de wolken en de bliksem afkwam. De bliksem is het felle licht en die kan soms een knal maken als hij iets raakt.
Nau dat vond ik al meteen eng ik wilde even niet naar buiten of voor de raam staan. Ik vond mijn paal de beste keuze. Toen ik op mijn paal lag hoorde ik best lang alle druppels kletteren. De bliksem en onweer waren er ook nog steeds. Zij maakte heel veel herrie overal, zo veel dat ik niet eens mijn eigen gespin kon horen. Ik vond er helemaal niks aan. En telkens als ik probeerde te dutten schrok ik weer wakker van de felle flits die dan inees in mij ogen kwam.

Regen

Na een hele lange tijd en ik weet echt niet hoelang, stopte het met flitsen en knallen boven mijn huis. Het leek wel alsof de wolken zeiden van dat de onweer maar ergens anders heen moest want hier is genoeg geweest. Dat vond ik wel fijn want nu kwam ook de zon weer terug en die kwam meteen door de raam heen kijken en lekker warme straale brengen. Daar geniet ik altijd van. Mijn vrouw maakte de deur weer open Mieltje? kom maar meisje, nou kan het weer!
Daar mauw ik geen nee tegen. Ik sprong van mij paal af en rende zo de tuin in en toen rende ik ook weer terug naar binnen. He bah, mijn pootjes waren helemaal nat en vies van de modder in de tuin geworden. Ik had besloten om die middag binnen te blijven en te dutten want weer vieze pootjes wilde ik niet en misschien kwamen de donkere wolken nog wel terug.

Ik hoop dat jullie ook allemaal heel feilig waren want op het nieuws zagen mijn vrouw en ik heel veel bomen kapot en heel veel regen en overal takjes. Ik geef voor de zekerheid een steunkopje voor wie het nog nodig heeft en ik blijft mee tetteren voor freede, ook in de wolken!

Pootgetekend, mienister van zachte zaake
Milamuis

Minnie heeft het gezellig thuis

Op de dag met de zater er in ging Frau al froeg weg. Ikke had dus het rijk alleen. Nou is dat ook wel eens fijn. Dan kan je als kat lekker je eigen gang gaan zonder dat je mens op je zit te letten. Of dat ze je wilt aaien eksakt precies als jij net zo lekker ligt te droome.

Ikke heb me prima furrmaakt. Fensterbank kontrole gedaan, naar de foogultjes kek kek kek gedaan, tegen de wind gemauwd. Natuurlijk ook uitgebreid geslapen lekker opgekruld op de groote mensenmand. Wat brokjes gesmikkeld en paar slokjes gedronken.
Toen het wiekentsnek tijd begon te worden ging ik foor het raam zitten. Zou Frau al komen? Of zou het weer laat worden zoals soms gebeurd als ze weg is. Soms denk ik wel eens dat ik ook een telefoon moet krijgen. Een catfoon met grote knoppen. Zodat Frau mij kan appen als ze wat later is. Dan hoef ik niet foor niks in de fensterbank te gaan zitten wachten. En dat ik als ik dan knor knor in m’n buikje foel ik ff wat brokjes ga eete ie pee vee op m’n snek te wachten.

Eigen foon

Oh enne dan kan ik haar natuurlijk ook appen. Als ik find dat m’n brokjesbakje te leeg is. Als ik een noepie wil. En nog een. En nog eentje. Wat zeg je Frau? Oh zij find het een minder goed idee. Ze is bang foor catspam. Van mij. Miauw hihi dat ehh tsja zou best kunnen ja. Dus ik denk dat ik niet mijn eigen foon krijg.
Terwijl ik zo foor het raam zat te wachten begon het te regenen. En niet een beetje. Neee echt best wel feel druppels. Of zoals tweebeners het op zijn Engelands noemen reening cats ent dogs. Ik zat net te hopen dat ze een muts ofzo bij haar had toen ik de poort open zag gaan. Oh jee geen muts bij haar. Dat zag ik meteen.
Ze deed snel de poort op slot en kwam naar binnen. Meteen sprong ik fan de fensterbank en ging ik naar haar benen toe om daar wat liefe kopjes tegen aan te geven. Om te zeggen miauw fijn dat je er weer bent. Maar ook om te laten merken dat ik het sielig foor haar fond dat ze een klein stukje in de regen moest lopen. Dat vond ze heel lief van me. En ze furrzekerde me dat het maar een klein stukje lopen was vanaf de bushalte.

Samen

Nadat ze haar buitenfagtje had uit gedaan en tas neergelegd ging ze op de bank zitten. Snel kroop ik bij haar op schoot. Ik gaf haar nog wat kopjes en zij gaf me nog wat aaitjes. Find je het leuk om saame de footoos van vandaag te kijken liefe Minnie? Miauw zei ik. Mag ikke eerst m’n wiekentsnek? En follegens mij moet jij ook nog aafondeete. Ze moest een beetje lachen. Oh ja dat is ook zo. Wat goed fan jou Minnie dat je daar aan dacht.
Zo trots als een pauw dat ik daar opgelet had liep ik met mijn staartje fier omhoog naar de keuken. Ze deed m’n wiekentsnek op mijn schoteltje en ging haar eigen brokjes maken. Daarna dribbelde we allebei terug naar de bank. Zij ging weer zitten en ik kroop weer op schoot. Miauw mauw laat maar zien die footoos ikke ben er klaar voor.
Zo zaten we saame gezellig te kijken. Tot dat… He wat was dat nou? Ik moest er een beetje van miauw grinniken. Frau ga eens een foto terug? Oh wat is er dan, wat zag je. Dus ik half miauwend half lachend uitleggen wat ik op die ene foto zag. Een tweebener furrkleed als kat. Frau keek me aan. Ze froeg me waarom ik lachte. Nou miauw hihi ikke ga toch ook niet furrkleed als tweebener daarheen? Ze furrtelde me dat sommige mensen dat leuk finden om te doen. En dat als een kat of hond zich wil furrkleede als tweebener dat dat gewoon moet kunnen. Ja miauw dat isse eigenlijk ook wel zo. Iedereen moet gewoon doen wat ie zelf het fijnste find. En daarmee besloot ik me eens lekker op te krullen op Frau haar schoot om een beetje te gaan slaape.

Nou dit was het weer foor deese keer. Tetter tetter ik tetter nog altijd heel hard mee foor freede!

Pootje van Minnie

Lucky ontmoet een poes in Krullieland

Hoi lieve allemaal, vorige keer had ik toch verteld over dat ik uit de tuin geweest ben he? Nou, dat heb ik in de tussentijd weer een paar keer gedaan maar het is best koud en soms valt er miezerregen dus dan zie je mij ook niet zo veel en zeker niet heel lang buiten hoor. Dan is het binnen een stuk beter vertoeven moet ik zeggen. Ik kan vanaf binnen ook veel zien en dan zit ik lekker boven de warme plaat dus dat is aan echte aanrader met koud weer. Gisteren was er hier zelfs sneeuw, maar daarover vertel ik later meer.

Vensterbank

Vorige week lag ik een keertje rustig te doezelen op de bank in de kamer. Nieuwe gebruikte bank noemen ze het ding hier maar ik moet zeggen dat je er prima op kunt relaxen. Maar goed, ineens zei mijn vrouw iets over Dropje…tenminste dat dacht ik toch. Wat denken jullie dat ze toen deed? Ze pakte me pardoes op van de bank en zette me op het zachte kleedje op de vensterbank. Nu ja zeg, ik schrok er zelfs een beetje van want als ze me oppakken dan is het meestal omdat je in de mand moet naar de witte jas maar dat was deze keer niet het geval gelukkig. Dat zou me ook verbaasd hebben want mijn man was er niet en beter nog, het blik op wielen stond er niet. Nu weet ik niet waar de witte jas hier woont maar jullie denken toch niet echt dat ik op de fiets meega natuurlijk.

Tuin

Maar goed, ik werd dus op dat kleedje gedropt. Op zich niks mis mee maar ik snapte even niet zo goed waarom dat was. Tot ik in de tuin keek want mijn vrouw zei dat ik dat toch even moest doen. Eventjes begreep ik er helemaal niks meer van want ik dacht ineens Dropje te zien in de tuin. Dat kon alleen helemaal niet want vlak van tevoren was ik nog op zolder geweest en daar lag Dropje te slapen op het grote bed. Helemaal warm in een plaid gewikkeld en daar kom je niet zomaar heel snel uit en ik had haar dus ook helemaal niet voorbij zien komen in de kamer. Dus ik kijk nog maar eens keertje goed naar buiten en wat denken jullie? Zit er zomaar een vreemde poezel uit Krullieland in onze tuin! Ze zat rustig rond te kijken en ik heb de hele tijd gekeken wat ze aan het doen was. Ik heb haar gezien (mijn mensen denken dat het een poes is, ik weet natuurlijk allang of dat zo is hoor) en zij zag mij. We hebben een poosje naar elkaar zitten staren en kijken en toen ging ze weer weg.
De volgende dag is poes weer teruggekomen. Alleen was ik toen ook buiten. Ik vond het wel heel erg spannend maar mijn mensen hoorden me zachtjes miauwen en hebben ervoor gezorgd dat ik weer naar binnen kon. Ik ben niet echt bang voor nieuwe katten maar ik moet natuurlijk wel even wennen. Misschien kan ik haar de volgende keer wat snekkies aanbieden, wat denken jullie? In plaats van een poezel die op mij lijkt zoals Hannes in ons andere huis, hebben we er dus nu eentje die op Dropje lijkt. Dat is toch ook wel heel bijzonder zeker!

Spannend

Als jullie goed op de foto kijken, zien jullie ook meteen van die rare heuveltjes met grond in de tuin. Ik wist niet goed wat dat voor dingen waren en dacht misschien dat poezel er woest had staan graven. Nee, zeiden mijn mensen. Dat heeft een mol gedaan. Een wat, dacht ik? Mollen, die kende ik nog niet maar die zie je niet vaak zeggen mijn mensen want die wonen onder de grond. Dat lijkt me nogal donker persoonlijk om eerlijk te zijn maar voor mollen is dat het beste zeggen ze hier.
In mijn tuin komen ook veel vogeltjes maar er hangt ook voer voor ze zodat ze lekker kunnen smullen. Ik heb musjes gezien, meesjes en zelfs een klein vogeltje met een staartje dat recht op zijn lijfje stond. Dat heet een winterkoninkje dus hier is het dan nu ook winter zeker? Egeltjes zoals we in het vorige huis hadden zijn er (nog) niet maar misschien komen die ook nog wel. Ik zou dat wel gezellig vinden. Maar goed, er zijn veel beestjes hier dus dat vind ik super leuk en zeker ook spannend!

Veel knuffels van Lucky

PS speciaal bericht voor Japie: er zitten hier ook muizen. Heel dikke zelfs dus misschien wil hij een keertje mee komen vangen?